Павел Гаспадыніч | Беларуская паэзія

Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове

На(д)зіранне

Напрасткі да неба

Цяжарнасць

Апранулася восень у шалік лістоў

А мне здаецца, плакала зямля

Восенькая электрычка

Зялёныя вочы травеньскай ночы

Імкненне

Адзінота — сярод ружаў

Ноч снегавеем ахутае душу

Завея глея

Дзеці Сонца

Агнём напоўніш мяне

Ты паклічаш, ты пазавеш

Неба памяці

Самоціцца жнівеньскім сонцам

У травеньскую ноч

Сляды выраю

Лета вятрыскам суворым

Спаўзе ў гушчар туман сівы

Раскіданы зоры

Калі паветра празрыстае

ПасляКаляднае

Іду па дарозе

Вас, відаць, не было сапраўды

Самота воўка

Калі восень шэрасць замене на просінь

Неспатоленае шчасце

Восень слязьмі апалай лістоты

Д’ябал слухае цішыню

Мова як подых

Кінапамяць

Вясны сёлета не было

Л. Вершапаэма 10 гадоў

На масянжовым небе чорны ветах

Там, дзе Малагу мора цалуе пяшчотна

Па паверхні прабеглых часоў

Напярэдадні 2013

Мінае ноч, мінае дзень

Берагі Крыўі

А што такое жыццё

Міт пра Кука

Святло студзеня

Адзіны і самотны

Воўчы сум

Сустрэча з Фернандай

Аблокі і хмары

А ці памятаеш тое спатканне

Дзень Паэзіі

Васалы ночы

Іn mei memoriam facietis

Жыццё, якога не было

Не жывы гэты свет, не жывы

Палы анёл

У спякоту

Сустрэчы з багамі

…а калі на гарышчы жніўня

Сакавіцкі дождж – лязо на сэрцы

…Калі ты кажаш: “Халады

Нібы апалая лістота

Тады, калі пад дыванамі жніўня

Калі наўкола неспакой

Яго вочы поўныя сумам

Самота Папялушкі

Па дарозе самоты

Сталенне

Дні знічамі спадаюць дадолу

Апошні Звычайны герой

Паланэз пажоўклай лістоты

Я напішу верш для цябе

Наша пакаленне

Мрокі хіжымі птахамі жніўня

Успаміны пра Каталонію

Ноч у Кракаве

Калі лісце над крыжам пажоўкне

Варажбіт

Не астылі яшчэ паплавы

Горкім сном не прысніцца віна

На далонях тваіх. Рэквіем аднаго дня

Штоноч апранаецца ў цені

Між сузор’яў далёкіх сусветаў

А рэха, як мячык, дакоціцца снежнем

За імгненнем бяжыць імгненне

У няўтульнасці нашых пачуццяў

…я не спрачаюся з лёсам

Монаспектакль

Падыдзеш нябачна, ціхутка, нячутна

Ня супраць

Сон душы

Буяее кветам горад стольны

Па кроплях, як па прыступках

Падарожжа да Камю

Чэрвеньскі світанак у самотным Эдэме

Ты хацеў не з’яджаць з Барселоны

Дождж ліпнёвымі стрэламі

Прадонне бяссоння

Калі вясна, як сабака, скуголіць

Адшумела, адгуляла, адпалала

Казкі Бога

Ядвабам аголеных ўночы адценняў

Харугвы жоўтых дзьмухаўцоў

Не сніцца Парыжу ворыва водар

Белыя слёзы зімы

Неспатоленае жаданне чэзне

Там, дзе рачная хваля

Перад Часам, нібы перад Богам

У палоне

Ваўчыная Поўня

Услед за прывідам

…Страмніны нябёсных блакітаў

Тая хата

Стварэнне свету

А ноч, прыснёная табой

Пракляцце восені

Апошні свечкі жоўты дым

Пасля Барселоны

У вечар веснавы дымок ледзь кавы ўецца

Неспатоленая вясна

Імгненне летуценным сном

Пануе восень

Сквара. Месяц засіліўся

Акрылёнасць анёлкавых траваў

Белы бусел у вырай ляцеў

Шэрых хмараў чарада

Здаецца, скончылася лета

Яна выказала што хацела

Аблокі над Крыўёй

Зялёнае мора

Гонка імкнецца да новага года

Берагіня

Дзе Буда, там і Пешт

Восень па-вар’яцку лютуе па-над намі

Восень на дварэ

Анэстэзія

Забялела ноч снегавеем

Калюжына

Зімовы дождж

Ты глядзіш стамлёнымі вачыма

Дзіда Харона

Апошняя восень беларускага воўка

Радаўніца

Калядная імпрэсія

Яна набліжаецца

Нам выпаў горкі лёс Айчыны

На прыпынку світанкаў

Пяшчота траўня

Нараджэнне

Параза святла

Віна Румыніі глыток уночы

Забінтуй ты мне ногі абдымкамі жарсці

Прывід Пагоні

Снег напраўду падобны да ветру

Пакрысе ападае лістота

# ты пачакаеш ля прыпынку

Хаўтуры па ўвішнасці

Ты бачыш у журбе зімовай