Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Дзеці Сонца

Зміцеру В, Альегрду Б., Іллю С, Віктару Ж.

Сонца – сподачак спякотнае плямы,
На якім цяжарнае яйка чакае жаўток.
Было мільярд гадоў таму малявана
Ці Да Вінчы, ці Драздовічам незнарок.

Але напачатку каляпладовыя воды
Жоўта-памаранчавых сполахаў магмы
Не таго, каго чакалі, прымалі роды.
Таму выцяклі ў прастору чорныя хмары,

Каб зрок не псаваць першабытнасці горам.
І зрабілася неба няўтульны-халодным:
Так бывае, калі прасуеццца промнямі мора
У сусвеце Модна Пост Мадэрновым.

Пасля родаў дзіця бураў і радыяцый
Пацякло да Зямлі, што не мела свайго абаронцы.
Знітавалася з небам азонава шчасным,
Вывяргаючы долу семені стронцый.

Бабка-сонца сачыла за ўцехай здалёку,
Галасіла па страчанай цноце маўкліва.
Новы час надыйшоў – нарадзілася Слова,
Сподак сонечны клаўся ў прамення магілу.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Дзеці Сонца - Павел Гаспадыніч