Уладзімер Гардзейка | Беларуская паэзія

Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове

Я ў горад завітаў

Прамiльгнулi лясы маўклiвыя

Сонца схавалася, глянулi зорачкi

Геаргiнi у дзедавым садзе

Я на вуліцы Кірылы і Мяфодзія

Лiстапад

Не ведаю, сэрца, не знаю

Бывай, бывай, каханая старонка

На успамiн

Вочы твае галубыя

Старонка родная мая

Я еду зноў у мілую мне вёску

Сядай, ўнучок. Памесцiмся на лаве

Заглянуў я ў вакно туманнае

Ружа Касцюшкі

Я прашу – не паліце вы смецце

Ехаў я мiж шырокiх стэпоў украiнскiх

Мiнула стагоддзе Ясенiна

Вазьмi ў рукi вершы гэтыя

Я пішу беларускія вершы

Я зупыніўся на хвілінку

Вёсачка мая родная

Раскажы ты мне што-небудзь

Здаваўся часам для людзей

Чаркі – шкваркі не аматар

Раптам нешта ў душу накоцiць

Мы згубілі свайго Песняра

Беларусь, Беларусь мая родная

Сiвенькi, родненькi, усмiхнёны

Мы на гады жыццё не лiчым

Вузкая рака

Будзь беларусам

Адкуль ты, брат?

Былi часы, жылося нам нядрэнна

Забiлi вокна дошкамi

Беларусь, мая бедная мацi

Я праходжу ля парка Горкага

Майго дзеда Усціна доля

Мне вялiкi паэт Расii

Што мысліцца чалавеку

Жыве Беларусь, жыве

Тры дрэвы

Ты напішы мне ліст па-беларуску

Калi б усiм вядомы генiй

Нi сёння, нi ўчора

Вечарына-вечарына

Я малым казку чуў ад сябра

Я так даўно цябе не бачыў

Загаманiлi ў лесе партызаны

Свята вялiкае – мая дзевятае

Са мною нешта адбылося

Дзяўчыначка мая

Зыходзiць сонца па-над Бугам

У Наваградку – сёння ярмарак

Ў торбу – сала шматок

Як табе, Міша, у Нью-Ёрку

Я пакрыўдзіў цябе учора

Калi ад Бога адракалiся

Што б яшчэ мне цяпер пажадаць

Пахi акацыi раптам навеялi

Па завулках старой Гароднi

Учора мой сусед павесіўся

Па Беларусі мы вандравалі

Прабачай, мая радзiма

Запалiце на могiлках свечкi

Я надзею маю адну

Я бываў у далёкіх землях

Здрастуй, мацi мая

Красавiк

Доля мая, ахвярная

Успамінаў маіх кінастужкі

Я свой край шматпакутны шкадую

Хлебнікаў

Калi пад’яжджаў я да Мiхнавiч

Я паўдня вандраваў па Віцебску

Як люблю я святочныя хусткі

Тысячагоддзе

Чыгунка, мая ты чыгунка

Лiлеi вёсачак маiх

Можа, яно i не нова

Давай пратопiм хату

Ты ведаеш, ёсць два Свiцязi

Высякаюць “талiбы” Пушчу

Мая Радзiма дарагая

Нешта згубленае шукаю

Ў 44-м годзе

Яшчэ не пачаўся снежань

Неба снегам зямлю кранае

Ты напiшы мне лiст па-беларуску

Дазвольце

Каравы iдуць дахаты

У люстэрку старым

Мы жывём, як гарох пры дарозе