Верш Сядай, ўнучок. Памесцiмся на лаве
Сядай, ўнучок. Памесцiмся на лаве
Няма, як кажуць, праўды у нагах –
Сусед мой запрашае, дзядзька Павел
З такой усмешкай хiтрай у вачах
Ён цыгарэту ў пальцах размiнае
I вочы бляклые падняўшы недзе ўверх
Аповед свой пацiху пачынае
Як нашы бралi з боем Кёнiгсберг
Аёй-аёй. Не дай нiкому Божа
Пабачыць тое, што пабачыў я
Гучаў загад – i можаш цi не можаш
Iшла наперад армiя уся
Так, кажа ён, увесь наш дваццаць першы
Тады адразу трапiў пад прызыў
Хто быў ад iншых трошачкi хiтрэйшы
Ў абоз, у тыл – а хто хiтрэйшым быў?
Ой, там было. Ўздрыгнуся, як ўзгадаю
Мы па крывi iшлi амаль уброд
Скажу табе напэўна, што я знаю
Ён такi моцны, ўнучак, наш народ
Хлябнулi лiха хлопцы там нямала
Ад той крывi трава у мэтр расла
Таму-сяму – i мне пашанцавала
А большасць нашых там i палягла
Нас засталося пяць ўсяго у роце
Бо праз агонь iшлi нашы рады
А я, ўнучок, ў далекiм гэтым годзе
Як зараз ты, такiм быў маладым…
Я слухаю. Я веру i не веру
I бачу ўсё – нiбыта сам там быў
А ён задумлiва глядзiць на грушу-бэру
Што з маiм дзедам некалi садзiў
Ну што, сусед. Запалiм па апошняй
Мяне палiць прымусiла вайна
Тады махорку ўсю – да самай крошкi
На нас дзялiў уласна старшына
I пакрысе паёк той большаў, большаў
Ды толькi гэтаму нiхто не быў там рад
Бо на мяжы Германii i Польшчы
Лёг у зямлю апошнi наш салдат…
Вось так было. Шчаслiвенька жывiце
Нiхто каб з вас вавек не ваяваў
Ну а яшчэ – хоць зрэдку ўспамянiце
Ўсiх тых, хто вам жыццё ахвяраваў
…………………………
Прайшлi гады – а як нам iх уславiць?
I бачу я – напэўна нездарма
Мы чaсцяком на гэтай доўгай лаве
Сядзелi з дзядзькам Пашам дацемна
(1 votes, average: 5,00 out of 5)