Верш Літоука

ЛІТОЎКА
Над хваляй дробнай і імклівай
І асокай, што ўся ў расе,
Звісае голле вольх лянівых,-
Літоўка чэрвень тут пасе.
Туману ранішняга хмарку
Не здужаў ветрык разагнаць.
Вясёлкі ў сонца промнях аркай
Над плёсам сцішанным вісяць.
Ваду крануў рукой нявінна,
І мой погляд упаў туды,
Дзе ў кветках уся ішла дзяўчына
На самай роўнядзі вады.
І спрыт яе, і сіні вочы,
І твар, знаёмы мне такі,-
З ёй спатыкаўся ўжо аднойчы.
Мяне ты, мроя, не пакінь.
Пастава лебедзя і лоўкасць,
Бялесасць кос і тонкі стан,-
Гэта была сама Літоўка,
Што ўжо прыходзіла ў снах.
Той сон змяшаўся з чыстай явай.
Я ўтароплена глядзеў,
Як прыгажуня ўміг прапала,-
Толькі вянок плыў па вадзе.

Литоўка-возера у Наваградскім раене

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Жанчына нашага краю Жанчына нашага краю Да паэмы Адама Міцкевіча “Гражына” Змагацца за край быу надзелам мужчыны Усе тое не ёй….не успрымае Гражына […]...

Мроя Мроя. Прыходзіць, нанава люляе, Гушкае, быццам дзіцяня, Нас мроя, зьвечна маладая, З нетр адгудзеўшага жыцьця. І тло зсыпаецца трухою, Каростай […]...

Расправа Хістаецца бяроза ў двары, Выкручвае галіны-рукі вецер, Гне тонкі стан да самае травы. За што такая кара ёй на свеце? […]...

Ваба Ваба. Дзённая мроя начы не чакае, Зьнедкуль прыходзячы, сэрца хапае; Быццам пад зайчыну пастка-сілок, Быццам дзяўчыне татарскі палон. І спавівае […]...

Не ўдаецца жывое адчуць * * * Не ўдаецца жывое адчуць у палоне прыземленых дум. Чую шэпт: “Я цябе навучу…” Гэта сум. Гэта сум. […]...

А ноч прадзе, а Бай ідзе Нёс сямёра лапцей…” (З дзіцячай калыханкі) А ноч прадзе, а Бай ідзе, Вястун дзіцячай долі, І гаснуць зьнічкі на вадзе, […]...

Жнівень сорак пятага года Праз папялішчы, Па колкім іржышчы Да нашай вёскі ішоў нясмела Спраўляць зажынкі Жнівень зжаўцелы. З галадухі і ён спатыкаўся, Сляпы. […]...

Аднойчы палюбіць жыцьцё Аднойчы палюбіць жыцьцё Такім, як ёсьць, без агаворак: З дурнотай, радасьцю і горам, З тугой былых і новых дзён… Аднойчы […]...

Сплываю далей The Rasmus Saіl Away(пераклад) Быў наш час, Было за што змагацца, Сьвяціла мроя, ў нас быў плян. Іскры ў нябёсах.? […]...

НЕЯК РАНКАМ Неяк ранкам, дзе лесу крыло, Дзе арэшніку цесныя дахі, Разрываў на кавалкі святло Тонкі голас узрушанай птахі. Крылаў шэрых драпежны […]...

Вярталіся ўночы з Палесся В. Р. Вярталіся ўночы з Палесся. Асфальт шапацеў пад коламі. Гучала ў салоне паэзія – Уражвала, непакоіла. Пад зорамі красавіцкімі […]...

Пра мастака Шчаслівы канец. Не мой – таму плачу. Не зробленай справе маленькі вянец. Я вып’ю віна за чужую удачу І буду […]...

Нічога не кажы Нічога не кажы. Маўчы… Мне дастаткова будзе тое, Што кожны дзень і ў начы Ты побач, ты мая, са мною. […]...

У Вашым голасе квітнеюць астры У Вашым голасе квітнеюць астры, Якіх не бачыў я раней. Мне зразумела ўсё і ўсё не ясна… У Вашым голасе […]...

Пачуй Пачуй мяне, пачуй, Другую не цалуй. Ёй не кажы :кахаю. Убач мяне, убач, Ад слёз маіх заплач, Успомні, што чакаю. […]...

З пляжаў Фларыды Быццам ты апынуўся на чужым фотаздымку. сонца скача па галінах аблокаў, як жоўтая малпа. у вадзе – дзеці – будучыя […]...

Усё тваё, усё бяры Усё тваё, усё бяры: Мае надзеі, мары, сны. Маю спагаду і цяпло. Бяры, бяры, бяры ўсё! І толькі кропельку журбы […]...

Аднойчы да чалавека прыйшло свята Аднойчы да чалавека прыйшло свята… Неспадзяванае, як першы снег, Шчаслівае, як адчуванне палёту, Урачыстае, як зыход сонца, Прыйшло да чалавека […]...

Беларусь для мяне – мая родная маці Беларусь для мяне – мая родная маці, Што ў залочаны восені цвет У сялянскай з лучынаю хаце Нарадзіла мяне на […]...

Якія зараз дзеці вырастаюць! Якія зараз дзеці вырастаюць! Народжаныя ў шчасці, дабрыні, яны растуць як на дражджах, зірні, падлеткамі аблокаў дасягаюць, Ідзе пры маме […]...

Так будзе Калі ты прыпомніш гэты вечар, Як прыпамінаюць дзяцінства, У якім не бываюць двойчы, І вецер Засіфоніць праз шчыліну ў акне, […]...

Часнок На градзе сядзеў часнок Пасярод гароду. У расе сцюдзёнай мок, Мёрз у непагоду. Тонкі быў. Ды вось чаго Сталі пухнуць […]...

Безабаронную не кідай Безабаронную не кідай, Не бяжы ад мяне ўпотай. Не пакінь, не згубі, не прадай, Пашкадуеш, мой мілы, потым. Прыгарні, супакой […]...

Разам Праз узгоркі уласнай волі, міма ножак мясцовых модніц я з ружовай півоняй ў далоні завітаў да цябе з цёмных вуліц. […]...

Адна самота Будзе толькі горшай бяз грошай, калі твая душа адна самота, а думкі з’яўляюцца цяжкай ношай а сэрца балюча сціскае атрута. […]...

Беларусь, ты не забыта Беларусь, ты не забыта. У душы, як Божы знак: Хата… Канюшына… Жыта… Бульба… Бусел… Шпак… Мроя… Хлопец закаханы… Цемра… Шлях […]...

Ты пакінь пацалунак свой мне, раставанне, каханне, сон, чараўніцтва Ты пакінь пацалунак свой мне і павер, што ніхто не скрадзе. Наш ланцуг – гэта тонкая ніць Нам адно аднаго […]...

Я апраўдаю снег цяжкі Я апраўдаю снег цяжкі, Мяне снег лёгкі апраўдае. Зіма, навек мой сум пакінь У гэтых стылых белых далях. Змані багаццем […]...

Я пакрыўдзіў цябе учора Я пакрыўдзіў цябе учора Ты за гэта мяне прабач Не шкада мне нічога, нічога Каб не чуць белай кнігаўкі плач […]...

Стод Чакаю, чагосьці чакаю, забыў ўжо чаго. Я стод камянёвы што мёртва глядзіць у вакно. Расколіны, мох ды птушка зрабіла гняздо. […]...

Асалоду несе, асалоду Асалоду нясе, асалоду Гэты вечар спаткання з табой. Тонкі водар ліповага меду, Бы мелодыі той незямной. Цэлы б свет у […]...

Нос У справы не свае, нібы затычка, Уткнуцца нейкі Нос пасмеў, Дык вось і ўрэзалі яму аднойчы пстрычку, Ды так, што […]...

Не судзіце “Не судзіце” Не трэба думаць пра ліхое Не трэба марна траціць час Няма падстаў для непакоя Бог бачыць і бароніць […]...

Ня трэба анічога мне цяпер Ня трэба анічога мне цяпер, Ужо ажыцьцявілась наша мроя. Маё натхненьне – адзіноцтва. Вер не вер. І толькі сэрца ноччу […]...

Мімалётны анёл Прашу цябе: пакінь мяне ў спакоі!.. Вяртайся ў свой халодны шэры дом: Табе няёмка у маім спакоі, Дзе сьцены не […]...

Ноч над томікам Марыны Цвятаевай На душу цяжкай цемрай абрынуты, Лёд на ўсходзе неба адтайвае, Нібы верш, пракрычаны Марынаю, О зямля мая, зорка расстайная, Адлятаючы, […]...

Мова, слова І вякі паміраюць, сыходзяць у небыццё, у насмешлівы свет, А народ наш падцугляны водзяць і сціраюць нам памяць ушчэнт. Мова […]...

Чую я як Радзiма кахае Зоры ў небе начным зiхацяць I гаворку вядуць мiж сабою. Дзе ў высi бяздоннай ляцяць Мае думкi ўсьлед за табою. […]...

Вадаспад У далёкім лесе непраходным Скала высокая стаяла. Блукаў там часам звер галодны, Бывала птушкі заляталі. Чакала хмурная цярпліва, Калі наведаецца […]...

Кожны сам за сябе Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба. У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін. У нябёсаў прашу […]...