Верш Вадаспад
У далёкім лесе непраходным
Скала высокая стаяла.
Блукаў там часам звер галодны,
Бывала птушкі заляталі.
Чакала хмурная цярпліва,
Калі наведаецца вецер.
Калі раскажа трапятліва,
Што бачыў новага ў свеце.
Даволі нудна і маркотна
Ляцелі дні, змянялі ночы.
Ды трэба ж падзямельным водам
У скалу пагрукацца аднойчы:
– Я столькі дзён у зямлі блукаю,
На белы свет шукаю выйсця,
Прасторы сонечнай чакаю.
Дазволь, скала, мне з цемры выйсці.
Вада прасілася на волю,
і ўжо немала дзён мінула.
Скала, нажаль, была няўмольнай,
Як быццам і зусім не чула.
Аднак вада ўсё прыбывала
і дзень за днём збірала сілы.
і цэлы свет зачаравала,
Калі аднойчы ход прабіла.
Звінелі срэбныя струмені,
На яркім сонцы зіхацелі.
Усе заміралі ў захапленні
і адрывацца не хацелі.
– Ты шчасця мне дала так многа! –
Нейк раз скала вадзе сказала. –
Прабач, што я цябе так доўга
Наверх да сонца не пускала.
Вада ў адказ: Я даравала
За гэты міг, палёт цудоўны.
Мы паасобку – ўжо немала.
Ды разам – вадаспад чароўны!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)