Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Дзяцінства

Мне здаецца, што гэты свет штучны,
Што шчырасць мая дзесьці знікла,
Раставраюцца словы бязгучна,
І радасць галавою панікла.

Ужо рэдка пішуцца вершы,
Нішто не турбуе так моцна.
Канешне, адкрыю не першай
я свет чалавека дарослага.

Я чула ў дзяцінстве, што потым
будзе складаней, чым зараз.
Схопяць за плечы турботы –
І прыйдзецца скласці свой парус.

У гэта верыць зусім не хацела,
Лічыла: змагу бесклапотна,
Пакуль жа сама не сустрэла
Цяжар чалавека самотнага.

Раней шчасця здавалася болей,
Мела кошт дабрыня ды сумленнасць
Ты нібыта становішся вольней,
Але поруч стома ды тленнасць.

Але ж трэба здавацца моцным
Усміхацца, калі балюча.
Прыйшоў час станавіцца дарослым
хаваць душу за дротам калючым.

Адкажыце, людзі, дзе выйсце?
І як мне забыцца на гэта,
Так далёка ўходзіць дзяцінства,
Уходзіць шчаслівае лета.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Дзяцінства - Таццяна Казановіч