Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш У навальніцу

Перуны грукаталі ў прасторы пустым,
Прыгіналіся долу кусты,
I у цёмным прадонні набухшых крыніц
Гаслі водсвіты бліскавіц.

Мы стаялі ўдваіх, і тугая каса
Ненарокам кранула мой твар,
I тады я адважыўся і расказаў
Пра сардэчны, як кажуць, пажар.

Ты ж глядзела на клён, што на вуліцы мок,
Быццам бачыла першы раз.
Я адказу твайго дачакацца не мог, –
I агеньчык надзеі пагас.

Вось і схлынулі хмары, і дождж пераціх,
Чуцен кропель буйных перазвон.
Асцярожна трымаў на далонях тугіх
Серабрыстае зарыва клён.

Я з трывогай аб нечым цябе запытаў,
Ты хутчэй заспяшыла дамоў:
“Я нічога не чула, бо гром грукатаў,
Іншым разам раскажаш ізноў”.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш У навальніцу - Пiмен Панчанка