Верш Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль

Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль,
Сяліўся пераважна ў палосах адчужэньня,
Знарок збаўляўся ад сваіх апошніх сіл
І пракладаў гасьцінцы ў краіну азарэньня.
Мастацтва расчапляцца ты забываў з азоў
І першы пераходзіў дарогу чорнай кошцы.
Ты паміраў ад гора і нараджаўся зноў.
Гісторыю ж хваробы ня пішуць пераможцы –
Таму на полі зроку ты прайграваў вайну
І мірна аддаваўся на волю краявіду.
Ты пачак цыгарэт выкурваў як адну,
А вокны прасякаў нязьменна ў Антарктыду,
Дзе мо твая хвароба чакала на цябе,
Сьмяротна гожая, каб вечна падабацца,
Сустрэцца выпадкова на тваёй губе
І больш ужо нідзе не сустракацца.

Ещё вершы:

Вецер кідае лісце ў вокны Вецер кідае лісце ў вокны, пад дажджом каштаны дрыжаць. Я стаміўся ад гэтай восені, я стаміўся цябе кахаць. Спадзявацца, у […]...

Адзінокі верш Ілбом грукаю ў сьцены – замест дыялёгу зь ценем… Прынцыпова ўсё роўна, скончыцца дождж ці не – тлумачу ілбом сьцяне, […]...

Адной табе! Адну цябе хацеў бы апяваць, Ды не хапае мне ні голасу, ні слова. Адну цябе у марах пазнаваць – Душа […]...

Трывога Чырвоныя вокны, Як вочы, Праваламі ў змрочных дамах Пужаюцца, Вылезшы з ночы, Світанку, Што пылам прапах. Гляджу на чырвоныя вокны […]...

Падманваю сябе Падманваю сябе, свой дзень пусты, – Нібыта міска стравы ў ліхалецце. Пішу не вершы я – пішу лісты, Пяро макнуўшы […]...

Павага да сябе Павага да сябе Да сябе праявіць бы павагу, Цяжка быць у жыцці, як у мроі. Вельмі часта гублю раўнавагу У […]...

Шлях да сябе Шлях да сябе-па сцяжынках Роду, а іншага-проста няма. Няма ні надзеі, ні сілы ў народа. Ды і самога народа няма. […]...

Кожны сам за сябе Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба. У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін. У нябёсаў прашу […]...

Запрашэнне да сябе Даспадобы гэтка справа: частаваць кагосьцi кавай, моучкi слухаць, спачуваць, ды аб нечым разважаць. Ты заужды, прашу мiлосцi, сябра мой, хадзi […]...

Звярнуцца да сябе Столькі год я шукаў за мяжою лёс, Што амаль пазабыў сваю родную мову, Ноччу рэчкі іскрысты ад зорак плёс, І […]...

Пра сябе Я ніколі не буду лепшая. Я заўсёды буду такая як ёсць, Крыху стомленай, крыху замешканай, крыху дурніцай, Але буду такая […]...

О, як шкада сябе бывае О, як шкада сябе бывае, Шкада, шкада, шкада, шкада, Што раптам ты ўсіх забываеш, І над усім – твая бяда. […]...

Я выцісну цябе з сябе Я выцісну цябе з сябе, Як выціскаюць яд змяіны. Не разбудзіўшы напаміны, Ссівеўшы на глухой сяўбе, Стрываю ўсе абразы, кпіны. […]...

З адной я вёў сябе як ідыёт З адной я вёў сябе як ідыёт, Другая – мне выносіла мазгі. У трэцяй быў вялізарны жывот, А ў чарцвётай […]...

Мы можам спыніць вайну З дзяцінства слаўнага куплеты. І толькі з дрэва – пісталеты. З вады ўсе кулі, на ўцеху. Гарматаў залпы – з […]...

Не шкадуйце сябе ад нягод *** Ледзь трымаецца зброя надзей на спавітых пачуцьцямі снах. Колькі з сэрцам разьбітым людзей і з пустымі вачыма? О, жах! […]...

Вяртанне самой сябе Вера ў людзей Патухла як свечка Пад гнетам падзей… Забанена вечна Адна ва ўсім свеце Аднолькава смутна І зранку І […]...

Я аддаю сябе журбе Я аддаю сябе журбе Ўсёпаглынальнай, звыклай – цалкам. Каторы раз кажу сабе: “Ўдавілася адным кавалкам”. Ні пракаўтнуць, ні пражаваць, Ні […]...

Пачні з сябе самога Жыві сумленна, браце, Не бойся больш нічога. Свабодным нарадзіла Цябе матуля-маці, Пачні з сябе самога – Стань вольным назаўжды! Бягі […]...

Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Прыдумаў кожны сам сваё каханне. Адчуўшы шэпту цёмнае дыханне, Бяссонніцу спакушаных вачэй. Страх […]...

Казка пра мурашоў, пчолаў, медведку і чмяля Медведка – Адзіная сведка, Таго як мурашы Спалілі ля шашы Вялізны пачак анашы. А пачак той згубілі пчолы, Яны цяпер […]...

Адзін тытул маю Адзін тытул маю, Пасаду адну: Кахаць – што кахаю, Сьпяваць – што пяю, Адну правілею, Адзін мне Статут: Жыцьцё, боскай […]...

За ўладу Саветаў У памяці крывавая блакада I роднай вёскі змізарнелы дым… Па тры разы мянялася улада За суткі, за кароткія зусім. Хто […]...

Хачу ўспомніць імя Безымяннаму салдату прысвячаю Я даўно тут забіты ляжу, У пакутах душа мая. Я не дыхаю і не гляджу. Хачу ўспомніць […]...

Вецер Ня маючы сьвятога больш На той зямлі, што пакідае Ўспаміны. Кшталту стары Цмок Да сабе землі ў дар прымае. Лагодны […]...

Кухня. Гарбата і дым Кухня. Гарбата і дым. Ноч. Сказаць аб усім Попел. Аб чым не дамовіў. Тытунь. Мой лёс мне замовіў. Кубак. Немаведамашто. […]...

Цi не вецер Цi не вецер адхiнаў мярэжы, Цi не зоры асвятлялi шлях. Чараўнiцтва зруйнаванай вежы – Бел-чырвона-белы сцяг. Крок насустрач – быццам […]...

Вее вецер Вее вецер – лёгкі подых, На дарозе снежны пыл. Перажытага не шкода, Маладым бы толькі быць! Ды не ўмелі, мусіць, […]...

Гуллівы вецер Гляне месяц з-за хмары, Бы юнак сарамлівы, Прынясе з сабой чары Лёгкі вецер гуллівы. Тут зачэпіць галіну Ці засвішча старанна, […]...

Бязлітасны вецер Было спадзяванне на гэту сустрэчу, Што будзе каханне між нас як раней, Але знішчыў мару бязлітасны вецер Мы неразуменне адчулі […]...

Вецер-гарэза Вецер-гарэза Хіліць галіны Самотных бярозак На ўскрайку сяла, Лагодзіць пяшчотныя Рукі рабінаў… І яблыкам сьпелым Цяжарыць зямля....

Васпане Вецер Васпане Вецер. Вецер-вятрыска, ты шляху не знаеш, Лагодаў і лютасьцей межы свае, Часам ніякі, рахманы, ласкавы, Часам, лют-воўкам у комін […]...

Самотны вецер Самотны вецер абдзiрае, Нiхто яму не замiнае. Шкада мне толькi пачуцьця, Што страчана скрозь сьвет быцьця. Праз прызму доўгiх, шэрых […]...

Гарадскі вецер Як сцягі альтруізму, Да крухмальных аблокаў Вецер кідаў бялізну – Навальніцу палохаў. Ён ляцеў на балконы, Рваў старыя газеты, – […]...

Ну і вецер за акном! Ну і вецер за акном! Гнуцца тонкія бярозкі. Пасадзіла як на злом на сямі вятрах нябоскіх… А мяне хто пасадзіў […]...

Словы на вецер Сарвалася з вуснаў і збегла, зляцела Ужо не патрэбнае вольнае слова. Ніколі ні сэнсу, ні вагі не мела, Ніколі не […]...

Апранутыя ў вецер Апранутыя ў вецер, па пяску насустрач сонцу, з чыстым сэрцам, шчырым сэрцам. Любім, верым і смяёмся. Міліярд агнёў над намі […]...

Вецер мне праны прынес! Выдзержу ль прама-тКі сь Ш-ш-ш-ух! І на зэлыні снег. – Где это! Тэлыпэнь! – Да вот, усадьбы маей Вам ны […]...

Асенні вецер Закляклы вільготны вецер Прытулку нідзе не мае. Вачыма ваўчынымі свеціць Асенняя ноч нямая. Спяваць ён і плакаць мусіць. Смутак – […]...

Цёмна за вакном і вые вецер Цёмна за вакном, і вые вецер, дрэвы так галінкамі снуюць, што імпэт у небе цені квеціць, ліхтары падсвятленне даюць. Восеньскае […]...