Ніл Гілевіч | Беларуская паэзія

Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове

Iсцiна, адвечная, як свет

Падымiся над бядой i болем

Нам разам трыццаць. Мы стаiм на кладцы

Ноч. Цішыня. На вулцы – ні душы

Цi дзень, а цi вечар – жыццё нам нагадвае

Апошняе спатканьне з Веранікай

Вясна – i свежы пень заплыў слязьмi

Лесам песьня ішла

Не дачакаўшыся сыноў а д т у л ь

Не гаварыце кепскага пра тую

Сьвяточны, старажытны дух калядны

Жыта, сосны і валуны

Над белым светам сумавала танга

Як хачу я вярнуцца ў той вечар лiпнёвы на Вiцебшчыне

На краі дажджу

Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны

Сто гадоў ты прагнуў гэтай стрэчы

Можа, i мяне вайна дагонiць

Мара Скарыны

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы

На ўзгорку пясчаным

Аднойчы ўбачу я цябе – ты з’явiшся

Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы

Вясновы вечар. На нагах маiх

Ах, якая над Гайнай купальская ноч

Снежны дзед

Цiшы спякотнай не веру

Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся

Тым, што ваявалі

Даруйце, родныя бары i пушчы

Шкадуеш, што на памяць нават дробязi

Свята зямлі

Мне з кожным годам даражэй

Як жа сталася?

Як сумна-тужлiва зязюля кукуе ў бары

Цераз зараснiк iнею ў ранiшнiм лесе

Хачу ўявiць – i не магу ўявiць

Ты кажаш, я не ведаю вайны

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем

Лёс і песьня

Часцей, часцей прыпамінай

Родная, мілая, любая

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча

За тысячы вёрстаў ад дому, ад роднага краю

Белыя сыплюцца долу крышталiкi

Лес ачнуўся, лес вялiкадне святкуе

Першы вясновы лівень