Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Усход сонца

На усходзе неба грае
Пераліўным блескам,
Сыпле золата над гаем
I над пералескам.

Чуць-чуць дрогне, праліецца
Чырвань на усходзе –
Гэта неба усміхнецца
Людзям і прыродзе.

Смех адказны, смех шчаслівы
Ходзіць па пагорках.
Час світання – час зычлівы…
Гаснуць, нікнуць зоркі.

Шырай, шырай зараніца
Разнімае крылле,
Нібы пожар б’е крыніцай
Там, на небасхіле.

Сноп праменняў, пышна ўзняты,
Сее бляск-чырвонцы –
Гэта неба сцеле шаты
На дарогу сонцу.

Над палямі мрок прарваўся,
Па нізах расплыўся,
Лес туманам заснаваўся,
Луг расой абмыўся.

Агнявыя валаконцы
Ткуцца ў шоўк чырвоны –
Гэта хмаркі ладзяць сонцу
I дзяньку кароны.

Як прыемна пахне збожжа!
А вакол – спакойна!
Эх, як слаўна, як прыгожа,
Хораша, прыстойна!

I сабрала неба фарбы
Колераў дзівосных…
I дзе ёсць такія скарбы
Гожства, сугалосся?!

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (3 votes, average: 4,33 out of 5)

Верш Усход сонца - Якуб Колас