Верш Храбрасць, смеласць, мужнасць, адвага
Храбрасць, смеласць, мужнасць, адвага,
Непахіснасць, рашучасць… – ?
Няўжо
Не мужчыны стаялі пад сцягам
На ахове сваіх рубяжоў?
I няўжо не яны ў паходы,
А жанчыны ішлі? Бо наўрад
Сталі словы жаночага роду
Ў гэты рад проста так – на парад…
Выпадковасць? Няхай выпадковасць…
На мінулым нейкіх замкоў,
Што трымаюць сэнс патаемны
Ў кожным слове – загадкай вякоў.
Як гісторыю не падцікоўвай –
Ёсць схаваны стагоддзямі свет.
Выпадковасць? Няхай выпадковасць –
Можа, ў ёй найвялікшы сакрэт.
Бог прыдумаў ход геніяльны –
Як у шахматах Карпаў ці Таль:
Быў Адам фігуркай глінянай
I застаўся ёю амаль…
А астатняе ўсё ад жанчыны –
I задумы, і кожны ход…
Ёсць на свеце ўсяму прычыны. Ёсць?
А раптам наадварот?
Помста, злосць, крывадушнасць, здрада…
Хопіць, хопіць – аж вусны звяло, –
Зноў спіхнуць на таемны выпадак
Ці згадзіцца: “Было ўсё, было…”?
Сэрцу вусцішна і няўтульна,
Розум холадам набрыняў…
Як ратунак словы прытульваю:
Чысціня, цеплыня, дабрыня.
I надзея, і радасць, і памяць
Той вясны, што нам крылы дала,
Толькі тут. I нішто не спаліць
Гэту вечнасць, якой Ты была.
Ты са мною – і свет не загіне.
Да грудзей прыпаду галавой –
Не багіня, а берагіня,
Абярэжніца, бераг мой.