Верш Павучок і муха
На зялёненькі дубок,
Што расце за дальнім лесам,
“Прыдубіўся” павучок –
Непаседа і гарэза.
Ўсё агледзеў там і тут
І за нейкую гадзіну
Павуціння парашут
Нацягнуў паміж галінак.
Толькі сеў, каб адпачыць
Ля сатканай лоўка хаты,
Як аднекуль жук ляціць –
Гэткі важны і рагаты.
Павітаўся з павучком,
Пра надвор’е пагутарыў,
А пасля – бачком, бачком –
Зноў зляцеў кудысьці ў хмары.
Павучок крыху паспаў,
Павалэндаўся, паснедаў.
Ды зусім засумаваў
Без сям’і і без суседа.
– Мне б ды сябра для душы
Ці вясёлую сяброўку!
Я б, напэўна, не тужыў,
І не жыў бы гэткім воўкам!
Толькі так ён пажадаў –
Бы шапнуў каму на вуха –
Як з суседняга ліста
Да яго зляцела муха.
– Прывітанне, павучок!
Мо паклічаш даму ў госці?
Пад сабой не чую ног –
Так стамілася я штосьці!
– Ну, канечне! Ты заходзь!
Я гасцям заўсёды рады!
Не захочаш есці, хоць
Напаю цябе гарбатай!
Дзень гасціла муха, два –
Смачна ела, мякка спала,
Ўсё змятала са стала,
І гула, і рагатала.
Павуцінне ёй – батут:
Запаўзае – і ў падскокі.
Тыдні, месяцы… Прысуд?
Як цярпець такое? Колькі?
Павучок і сяк, і так:
“Не пара табе дадому?”
А яна ў адказ: “Нішцяк!
Мо пайсці табе самому?”
Ад нахабства павучок
Скамянеў – нібыта ў коме,
Ды, прысеўшы на лісток,
Шчасце колішняе ўспомніў.
Вось цяпер бы, ды – туды,
Каб ад госцейкі схавацца.
Мо сысці? Такой бяды,
Што няма куды дзявацца!
Крутануўся – і зляцеў
На зямлю на тонкай нітцы,
І пабег, куды глядзеў –
Каб хутчэй пра ўсё забыцца.
З той пары пайшло: павук –
Уладальнік павуціння –
Найвялікшы вораг мух
І сяброўства супраціўнік.
2.10.2010
(1 votes, average: 5,00 out of 5)