Верш Аксіёмы лесвіц
Як толькі мы нарадзіліся
і першы зрабілі крок,
нам збудавалі лесвіцу, –
“Смялей жа, сынок!”.
I мы палезлі наверх,
на свой першы паверх.
Спачатку ступені аднолькавыя:
прасторныя і шырокія.
Спачатку ступені аднолькавыя
мелі і ты і я,
але прайшоў некаторы час
і ясна, што лесвіцы розныя ў нас,
і стаў зусім не дробным факт:
хто трымае, у якіх руках?
(Рукі касматыя – лёс блаславіце:
яны вас наверх паднімуць на ліфце.)
Яшчэ асаблівасць усіх ступеней:
чым вышэй – тым месца меней,
не гаворачы ўжо, што чым вышэй,
тым падымацца цяжэй і цяжэй.
Аксіёма А: калі, мон шэр,
ты амаль што ў раі,
тым лесвіца будзе вужэй і вужэй –
і месца няма дваім.
З другога боку, калі падымацца,
не толькі на гэта патрэбна праца,
бо заўсёды ёсць небяспека
з боку чорнага чалавека –
будзе глядзець ён з усмешкай нявіннай,
як ты па падпіленых лезеш драбінах.
Адсюль падстава для аксіёмы Б
(я палкі не перагну) –
каб мірна жыць, давядзецца табе
да скону весці вайну.
А лёс захоча – ізноў няшчасце:
стане коўзка і лёгка ўпасці.
Аксіёма В: на тое і круча,
каб ведаць, як падаць уніз балюча…
I вось мы стаім паміж трох сасон,
а выхад дзе? – пад нагамі ён:
як толькі мы нарадзіліся
і першы зрабілі крок,
не трэба глядзець наверх нам,
псаваць і хрыбет, і зрок,
Бо колькі б мы наверх ні паўзлі,
не адарвацца нам ад зямлі,
бо колькі б мы наверх ні паўзлі,
роўныя ўсе мы заснём у зямлі.
А я ўсё штурмую лесвіцу…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)