Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Дожджык

Пастукаўся дожджык у вокны, –
Ніхто яго ў дом не пусціў,
І ён, небарака, маркотны,
Па шыбе слязінку скаціў.

Патупаў яшчэ каля хаты,
Ды лугам паволі пайшоў…
І раптам убачыў: дзяўчаты
Схаваліся там пад стажок!

Смяюцца, а зубы – як брошкі,
Шчабечуць яму: на, дастань!
А вочы, як тыя валошкі,
І аж екатала гартань.

А дождж малады быў, вясновы,
Маркоціцца доўга не мог:
Узяў, сыпануў без прадмовы
Гуллівым дзяўчатам пад стог!

І ён цалаваў ашалелых
Дзяўчат праз разгублены смех…
Я думаў: чаму я нясмелы?
Чаму я услед не пабег?

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Дожджык - Віктар Леаненя