Верш Ветразі
ВЕТРАЗІ
Мора без ветразяў – неба без зор,
Вока спыніць на чым?…
Дух рамантычны як быццам памёр
З часу, калі на сусьветны прастор
Выйшлі знаёмыя ўсім нам матор,
Нафта, вагонь ды дым.
Грукат металу пайшоў праз вякі
Колам, крылом, вінтом…
Толькі знайшліся і тут дзівакі –
Мачты ўзьняліся з іх лёгкай рукі,
Вецер шукаючы прагна, які
Змусіў пакінуць дом.
Вось яны! Зноў па адкрытай вадзе
Фарбы нясуць свае!
Рэдкія ветразі мара вядзе,
Кінуўшы выклік штармам ды бядзе…
Мабыць таму, калі бачу іх дзе,
Ўзрушана сэрца б’е!!!
Хапсалу, 1997 г. З зборніка вершаў
“Трылабітавы бераг” Ківіылі, 1999 год.
(No Ratings Yet)
Loading...