Верш Пенсіянер
Заўжды рухавы і натхнёны,
Гатовы зноў ісці ў паход,
Хоць ты ўжо з кніжкай пенсіённай
Знаёмы, і не першы год.
Часіна гэткая прыпала,
Сваё адгрукалі гады.
I хоць на кіцелі бывалым
Пагонаў даўнія сляды –
Ты да ўсяго цікавасць маеш
Па добрым звычаю здавён –
I востра вока заўважае,
I сэрца неспакойны тон.
I рухам войска на парадзе
Хвалюешся ты ад душы,
Дамоў ідзеш – зірнеш у садзе,
Як там гуляюць малышы.
I да ўсяго табе прычына –
Што ў парку Камунгас садзіў,
I быццам бы юнак з дзяўчынай
Не так як след загаварыў.
I што ў будоўлю нам мільёны
Патрэбна ўдумна укладаць,
Відаць, раней, чым стадыёны,
Бальніцы варта будаваць.
Сваімі дочкамі, сынамі
Ты не нацешышся ніяк,
Хоць часта, стрэўшыся з сябрамі,
Гаворыш ім: – А мы б вось так!..
Аб мірных днях заўсёды марыш,
А ледзь пагроза загрыміць,
Ты кажаш так: – Эх, даць бы жару,
Мы ж ім давалі прыкурыць!
За ўсім ты сочыш пільным вокам…
Не, ты ў дарозе не прыстаў,
Звык прымяраць усё навокал
Да ленінскіх вялікіх спраў.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)