Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Агонь

Ззяе яскрава агеньчык далёка,
Ледзьве заўважны нашаму зроку.
Ледзьве даходіць да нас яго пах,
Недзе хаваецца ён у кустах.

Людзі праходзяць, кідаюць зрокам
Агеньчыка тога заўважыўшы троху.
Глянуўшы, супыняцца, крыху пастаяць,
Нешта падумаюць, і зноў пойдуць спаць.

Ён іх кліча, заве, прызывае,
Як прыцягнуць да сябе іх не знае.
Хоча ён паказаць людзям шлях,
Але не йдзе ніхто – то нейкі жах.

Маленькі, непрыметным здаецца агеньчык
Здалёк людзям, быццам праменьчык,
Але зрабілі бы людзі пару крокаў толькі,
Пабачылі б сілы у агеньчыка колькі!

Святлом сваім асвятляе ён межы,
Бліжэй падыйсці толькі трэба,
І зрок ваш святло яго быццам рэжа,
І цяпло ён дае, якога няма і на небе.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Агонь - Максім Вандроўнік