Верш Забыць Венецыю

Ещё вершы:

1. Я ўсё магу забыць Я ўсё магу забыць: Твой зрок, Твой колер валасоў, I цiхi шэпт, I поўнае маўчанне, I вуснаў смак, I дотык […]...
2. Каб забіць, каб згубіць, каб забыць Каб каханьне сваё забіць, (а было яно невылечным), Я аб ім пачала гаварыць З кожным стрэчным. Каб каханьне сваё згубіць, […]...
3. Забыць, знайсьці другую Забыць, знайсьці другую, Пераключыцца трошку, З бутэлькаю напару Сагрэцца ў халады. Аднак, яшчэ шкадую, Што ў незасланым ложку Ляжыць адна […]...
4. Мне б толькі Мне б толькі не забыцца Вас забыць, Забыць і вочы Вашы, й рукі Вашы. I перасмягламу з глыбокай чашы Ваду […]...
5. Як пазбегнуць Як пазбегнуць мітусні бясконцай? Як бы птушкай шэраю у неба? Там дзе свеціць несупынна сонца, У таемную краіну мне бы. […]...
6. Што можна новага сказаць * * * Што можна новага сказаць у свеце, што стары, як мора? Калі пагас былы азарт, калі прамоўлена так […]...
7. Ня трэба анічога мне цяпер Ня трэба анічога мне цяпер, Ужо ажыцьцявілась наша мроя. Маё натхненьне – адзіноцтва. Вер не вер. І толькі сэрца ноччу […]...
8. Чую мора я Чую мора я. Цёплыя хвалі, Што на поўдні сагрэтых краін, Сіняй далеччу нешта шапталі, Слых ласкаючы спевам сваім. Чую мора […]...
9. Нi сёння, нi ўчора Нi сёння, нi ўчора Не чуў я дакору Не чуў тваёй скаргi Што я не такi Бо ты адляцела На […]...
10. Мора Мора Я прачынаюся ў халодным ложку, У бялізне колеру мора. І хвалі яго гайдаюць паверхню. У абдымках роднай пустэчы – […]...
11. Упэўненасць – толькі крок па зямлі Упэўненасць – Толькі крок па зямлі, Толькі адзін крок. Святое Пэўна не стане святым Толькі ад нашых ног. Каханне Не […]...
12. Вежа са слановай косткі Нам не забыцца ў каляровых снах і летуценнямі не бавіць час: да белай вежы на сямі вятрах вяртацца будзем мы […]...
13. Мая абарона Шэпча белы вятрыска, што будзе лягчэй; З пацукоў у анёлы нясецца варона, Толькі мне ад цябе не адвесьці вачэй, І […]...
14. Ёй Толькі дзве ночы… І толькі гэтыя вочы Мяняюць усё, Да чаго розум так напружана крочыць… “Не збочыць…”, – чую голас […]...
15. Круцяць вітрыны коламі Круцяць вітрыны коламі. Здымуць, надзенуць панчошку. Гарыць у чатыры колеры Шкляная дзявочая ножка. Слова знаёмае літасці Просіць, галосіць над крамай. […]...
16. Уваходзячы ў мора Ах ты, мора, бяскрайняе мора, Столькі хваль – не злічыць на вяку. Я ж пазнаць хачу ў хвалі каторай Свае […]...
17. Ад часоў, ад былых і нядаўніх Ад часоў, ад былых і нядаўніх, Нам аб тым не даецца забыць, Што запоўнены ежаю страўнік, Аб галодным не стане […]...
18. Трэба дома бываць часцей Трэба дома бываць часцей, Трэба дома бываць не госцем, Каб душою не ачарсцвець, Каб не страцiць святое штосьцi. Не забыць, […]...
19. Мы, азірнуўшыся, бачым сны Мы, азірнуўшыся, бачым сны дождж, восеньскіх вуліц пустыню. Там за вакном – бязмоўя карціны, У смузе святла – сілуэты, вітрыны […]...
20. Не магу я безь яе Ёсьць у жыцьці маім дзяўчына, Я бачу сьвет у вачах яе. Ня ёсьць яна проста сябрынай, А ёсьць каханай для […]...
21. Ноч. Халодная зямлянка Ноч. Халодная зямлянка. Перастрэлка. Цішыня. Неба чыстае, як шклянка. Тупат быстрага каня. Мы пазналі без памылкі, Што пад сховай цемнаты […]...
22. Ня падай Снег падае на зямлю, Ня падай ты, як снег такі. Я песню табе спяю, Бягу я па зямлі. І бачу […]...
23. Адказ – Скажы, скуль ты, хлопча? – З зямлi беларускай – стуль, дзе льецца Нёман мiгатлiвай стужкай. Дзе лугi буйныя, ураджайны […]...
24. Чакаем У кожнага мора свая глыбіня. У кожнага сэрца свая таямніца. Крыло і хмурынка – Нябёсам радня. Сьпякоце крыніца сьцюдзёная сьніцца. […]...
25. Уздымам сэрц нашых шуміць Белавежа Уздымам сэрц нашых шуміць Белавежа, як дні нашых сёлаў, так Нёман плыве… Уроду палеткаў ткуць поясам межы, адвечныя сосны гудуць […]...
26. Сярод усіх імёнаў на зямлі Сярод усіх імёнаў на зямлі У нашых сэрцах назаўсёды застануцца Імёны тых, што не вярнуліся з вайны, Герояў, што салдатамі […]...
27. … куды падзецца ад усяго Куды падзецца ад ўясго, куды схавацца, Брыдота ўся каб прэч з вачэй сышла Каб знайсці, дзе галаве падняцца Каб хворая […]...
28. Толiк i памiдорык Любiць Толiк памiдорык. Без яго не выйдзе ў дворык. I гаворыць каламбуры Ён пра памiдорык буры. Чырвоную накiнуў коўдру, Каб […]...
29. БАЛАДА АЛЬГЕРДА (1296-1377) …Залатая арда залатою не будзе І праз сінія Воды ардзе не прайсці, Бо тут наша зямля, бо тут нашыя […]...
30. Вып’ю кубачак кавы Вып’ю кубачак кавы і пайду на канаву ўзгадваць маленства… Сястра Алёнушка пад старым лунінецкім вязам кажа: — Паеду на мора. […]...
31. Мае сэнс жыць на Зямлі Мае сэнс жыць на Зямлі, Мае сэнс і наша гора. Бо з нябёс нас саскраблі, І душу ўзялі з мора. […]...
32. Муж і жонка Сямейны абед. -Ці смачны суп? – яна спытала. -Не маеш тэмы для скандала?.. *** Муж і жонка. -А хочаш, мілая […]...
33. Созгук кахання Нясмелы дотык да струны. Ваганне… І праз імгненне созгук. Як забыць? Ты навучыўся разумець маі жаданні, Ты навучыў мяне бязважка […]...
34. Капяж Дай паглядзець на лепшага сябе Апошнім разам – у неба срэбра. Неба сугучнай хуткасцю ўпадзе У мора кроплямі. Так трэба. […]...
35. Пераход Мора болю і любові мора. На сконе год зламанаю душой Сівы няголены дзядок праз гора Смык трымае хвораю рукой. Мінулі […]...
36. Сьвяточны, старажытны дух калядны Сьвяточны, старажытны дух калядны, Магічны дух язычніцкіх акрас, Смаленьня дух, дух кміну і каляндры, Дух на шасьце падвешаных каўбас, Калісьці […]...
37. Пра Чалавека (Прысв. Генадзю) Данное творение посвящено реальному человеку с огромной многострадальческой душой, который доживает свою жизнь в одиночестве, а единственным его окружением являются […]...
38. Пахаванне кахання Ты паехаў на лепшае свята жыцця. Ды здараюцца ў ім і такія фінты: За шчаслівым пачаткам – сумны працяг. Абрываецца […]...
39. Хустачка Хустачку тваю ня забыць ніколі. Разам працавалі мы ўлетку ў полі. Разам на сняданку йшлі адной гурбой. Але ня сталося […]...
40. Нібыта зорачкі ўначы Нібыта зорачкі ўначы, Так Вашы вочы паглядзелі. Мой сум і боль куды падзелі? Нібыта зорачкі ўначы, Так Вашы вочы паглядзелі. […]...