Верш Лета кінула ў скарбонку песні сонечнага ветра
Лета кінула ў скарбонку песні сонечнага ветра,
пазавесіла дажджамі казачныя кудзясы,
пахне прэлаю лістотай, пераросткамі-грыбамі,
і вавёрка лушчыць шышкі, у цянёчку на пяньку.
Там Алёнушка на камні, братка-козлік дурнаваты,
Шэры Воўк, Царэвіч гарны, бабка Ёжка і мятла,
і пліта не скрыжаванні без намёку правасловіць,
што не атрымаць за грошы ні каханне ні любоў.
Я не ведаю, ніколі ў сітуацыі падобнай
не прыйшлося апынуцца ні Алёнушцы, ні мне,
час заўсёды бегаў побач сабачонкам на прычэпцы,
ці за ім мы валакліся бездарожжу – усё адно.
Сарафан пашыты ладна і пад стаць касаваротка,
поясы павіты шоўкам для цябе і для мяне,
казка дзень на ноч змяняе, спяць на печцы нашы дзеткі,
дзед на лаўцы прымасціўся і пакашлівае ледзь.
Ў дзверы грукат…
Не адчынім, але можа пусцім госця,
можа, гэта твой брацельнік зазірнуў ў нашу быль,
састарэлы Янка, можа, што дарма чакаў карону,
захацеў зірнуць яшчэ раз на цябе, мая душа?
Не раўную, сцежкі тыя з нашымі не пераблытаць,
кожнаму свае турботы, восень рухае ў зіму,
пафарбуе заяц футрачка ў бялюткую нявіннасць
і рупліва барабаніць: слава жыццю! – па пяньку.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)