Верш Сцiзорык
СЦIЗОРЫК
Якое слова вострае – “сцiзорык”!
Бы нехта збочыў з Млечнага Шляху,
Каб адшукаць яго наўгад ля зорак,
Ляжалым побач з Месяцам у мху.
Шчаслiвец сеў ля серабрыстай поўнi,
Расшпiлiў хутка рэчавы мяшок,
Ды стомленай рукой з ягонай поўднi
Пазычыў Сонца спелага пiрог.
Калматым роем грузныя каметы
Насiлiся над канюшынай зор,
I сонечны пiрог, наскрозь прагрэты,
Прапальваў неба, нiбы Альманзор.
Юпiцер бушаваў, што забiяка,
Але не гледзячы на той раздрай,
На чортаў тузiн знакаў Задыяка
Вандроўнiк паразрэзваў каравай.
У безлiчы начных цераспалосiц
Ён кожнаму сузор’ю свой кусок
Надаў на месяц. Толькi Змеяносец
Стрымаць яго разгублена не змог.
А iншыя па небу, роўна чоўны,
Расплылiся на розныя бакi,
I падалi iмклiва з воўны Оўна
Патоку метэорнага цуркi.
Сцiзорык залацiўся каля зорак,
I пiлiгрым убачыў на зямлi,
Дзе таямнiча блiшчэла лязо рэк,
Як рэкi ўсю зямлю пераплялi.
У iхнiх плынях стылi клюшнi Рака,
Пранiзанага стрэламi Стрэльца,
I адранцвела Рыбы Задыяка
Цялёпкалiся на рагах Цяльца.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)