Верш МАНАСТЫРСКАЯ ПЕСНЯ
– Не сварыся, матухна, матухна-ігумення,
Не крычы на дзеўчыну, не няслаў дурной.
Лепей прыгалуб мяне, шчыра адмалі мяне,
Бо на твары – слёзачкі, а на сэрцы – гной.
Як пагасла сонейка, як заззялі зорачкі,
Княжыч-Месяц новенькі ў неба выступаў,
I наўстрэч да Княжыча я ляцела з горачкі,
Бегла, неразумная, што бруя са скал.
Ты не лайся, матухна, матухна сярдзітая,
Мне і так абразліва, цяжка на душы,
Душачка пабітая ды слязьмі памытая,
Хоць вазьмі ты душачку ды і задушы.
Рукі яго зухамі назалялі мухамі,
Адганяць дакучлівых не хапала сіл.
Толькі сэрцы бухалі, толькі совы слухалі,
Што ён у дзяўчыначкі глупай папрасіў.
Не кляні ты, матухна, матухна гняўлівая
Дзеўку неслухмяную, словам не журы,
Бо і так мне выпала доля нешчаслівая,
Бо і так абрыдліва мне ў манастыры.
Твар яго сярэбраны ды валоссе нетрамі,
Я ў гушчэчы нетравай заблудзілася,
Ды ўляцелі ветрава злыя словы вепрамі –
Так журба пад рэбрамі пасялілася.
Вой, паплачце, дзеўчынкі, вы чарнічкі мілыя,
Вы таксама моташна носіце ў душы
Нашы дні астылыя; думкі чарнакрылыя
Кружацца пакутамі, нібы мурашы.
Гора маё горкае, што міргаеш зоркамі?
Што ты адбіваешся ноччу па расе?
Паглядае Месячык прамянямі зоркімі,
Як вісіць самотніца на тугой касе…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)