Верш Парушэнец
Гібелі з непасільнай прады.
Той выжыве, каму пашэнціць.
Знямогласць давяралі знаўцы
крынічніку ці парушэнцу.
Прыкладвалі прыпарам болькі.
Звярэджанае грэлі цела.
Ізноў махаў сякерай цесля.
Прыроджаная вера ў зёлкі
Радзімы, у яе падножжа,
чаго ніхто змяніць не можа.
Цягнуўся дым, крывавы, даўкі,
сусветных папялішчаў трут.
Струпы зямлі засланы тут
зялёнай посцілкай мураўкі.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)Ещё вершы:
- Маміны зёлкі Збірала мама зёлкі, Як пчолы з зёлак мёд. І я маленькі пчолкай Стараўся з ёй як мог. Збірала мама зёлкі […]...
- Уладар невядомага Смага…смага, белы свет у смузе далёка сцежка, за спіной якісьці звер усё грызе, і людзьмі заклаў ён дзежкі. Вочы чырванню […]...
- Калі – небудзь, а можа нікалі Калі – небудзь, а можа нікалі, Я прайдусь басанож па зямлі, Можа некалі песню сваю заспяю, А мо праспяваю чыю… […]...
- Нехта кружляе угары Нехта кружляе угары, мроіць сябе высока. Я жа хаджу па зямлі, збіраю як скарбы зёлкі. Хутка цяпло міне. Скончыцца лета […]...
- Хто долю сваю знае Хто долю сваю знае? Ніхто… ніхто… ніхто… Долю хто кахае? Ніхто… ніхто… ніхто… Долю сваю заве хто? Ніхто… ніхто… ніхто… […]...
- Не трымай за горла У пачуцьцяў моры ледьзьве не загінуў. Надзеі ветразь вызваліў з бяды. Ды закахаўся і сеў на мяліну. Быць на мяліне, […]...
- Чаго не убачыш вачыма Чаго не убачыш вачыма, Чаго не адчуеш душой, Таго уявіць не магчыма, Бо тое жыве над табой… Як птушка ў […]...
- Беларусу Ачуняй, Беларус, наталі Спадзяваньні Радзімы і мары- Не дазволь, каб паўсталі зь зямлі Папялішчаў нямыя абшары. Ты стаміўся змагацца ў […]...
- Шкадаванне пра мінулае Амаль у кожнага ёсць ў яго мінулым Нешта такое, што хацелась бы забыць, І што калі бы яго ў той […]...
- Ядвабам аголеных ўночы адценняў Ядвабам аголеных ўночы адценняў Лунаюцца мары ў празрыстаці зор… Мільярды сусветных жаданняў-трымценняў Ахутваюць ласкаю стомлены бор… Прыціхласці рэха на стромых […]...
- Сасна Сасна ў задуменні, Сасна, нібы ў сне. I сонца праменні Гараць на сасне. Чаго ж уздыхае Вяршыня сасны, Калі пралятае […]...
- Над Дзвіной бессмяротнасці помнік стаіць Над Дзвіной бессмяротнасці помнік стаіць, Ён насыпан людскімі рукамі. Ля падножжа агонь вечнай славы гарыць І не згасне агонь той […]...
- Пад восень Пажаўцелі лісця, парудзелі, адляцела маладосць. І на гэтай каруселі больш гайдацца досыць. У апошні вечар да зямлі прыпасці, сырасцю надыхацца […]...
- Адзіная Адзіная… На ўсёй зямлі адзіная. Яна, як радасць у салодкім сне, З’яўляецца і мроіцца гадзінамі, Калі начуе месяц на акне. […]...
- Пераклад верша “Love” Henry David Thoreau Бы дзве планеты, быць бы нам… Ды раптам… зоркаю двайной… Ўзышлі і ззяем… недзе там, Дзе спалучыліся з табой… Сусветных […]...
- Істота Істота Што бачыш ты, істота, аслепленая жоўта-чырвоным бляскам золата? Фарбы зямлі?.. Не!.. Твой колер адзіны – жоўта-чырвоны! Узыходы і заходы […]...
- На “сесіі Пайшла традыцыя такая: Увесну сонейка з-за хмар – Лявон свой трактар пакідае, Хоць ён някепскі гаспадар. На працу ён ужо […]...
- Дабранач Або дваццаць два радкі Мая ціхенечка ўзнялася, і пацягнулася з вачэй. Чаго ж не сьпіцца небараке? Па калідоры – тэп, […]...
- Да мурашоў! Да мурашоў! Пайду да малых мурашоў, Я ад людзей да іх пайду, Чаго на людзях не знайшоў, На іх пабачу […]...
- Асенні вецер Закляклы вільготны вецер Прытулку нідзе не мае. Вачыма ваўчынымі свеціць Асенняя ноч нямая. Спяваць ён і плакаць мусіць. Смутак – […]...
- Ты стаяла ў белым адзенні Ты стаяла ў белым адзенні, Вецер дзьмуў на твае валасы. Адзінота, як цемры стварэнне, У думках блытала галасы. Дзесьці граў […]...
- Што чалавеку горш за ўсё? Што чалавеку горш за ўсё? Хтось кажа – смерць, а хтось – хваробы, Адным – жабрацтва шкумаццё, Другім – не […]...
- Інтэрв’ю на вясковай вуліцы – Вы пытаеце, дзеткі мае, Як я з мужам жыву? Гарэлку п’е, бутэлькі б’е Аб маю галаву. Ганяе за хатай, […]...
- Без перакосаў вельмі цяжка Без перакосаў вельмі цяжка, Без перакосаў – аніяк! I як куратнік наша хатка, Дзе ўсё – касяк-перакасяк. Нядоўга пляскалі мы […]...
- Адна Адна… Яна яшчэ здалёк відна: На выгарбку, вятрам усім адкрытым, Стаіць сухая, чорная сасна, Як даўкі сімвал тлену і нябыту. […]...
- Люблю, заўсёды сню і мару Люблю, заўсёды сню і мару, Шаную цвет вясны тваей. Увесь да родных рысаў твару Штодзень прыростаю мацней. Штодзень кладу на […]...
- Безгалосаю мова мне стала Мне ніхто не напіша, бо і я ня пішу, Безгалосаю мова мне стала. Можа выстылі годы чаканнем душу І яна […]...
- Анічога ня зьменіцца Анічога ня зьменіцца. Акрамя даты ў календары, Ну можа яшчэ глабальнае пацяпленьне, Ці дзеці вырастуць у тваім двары, Ці вырашыш […]...
- Моўчкі подпаўзае адзінота Моўчкі подпаўзае адзінота І садзіцца побач. Мы ўдваіх. Можа забярэ яна турботы, Можа прынясе яшчэ. Услых, Можа павядзе яна гаворку, […]...
- На абарону Грымяць гарматы ўдзень і ўночы, Зямля палошчацца ў агні, Крывавы жах па свеце крочыць, Паўстаўшы з чорнай глыбіні. Драпежны звер […]...
- Алілуйя любві Нам Хрыстос паказаў Новы шлях на Зямлі І жыццём даказаў Алілуйя любві. Покуль я – інструмент У Хрыстовых руках, Недарэчнасці […]...
- Насуперак Калі небудзь адгукнецца, Тое, што не заўважаў, Што не мае сёння месца, І ніколі не шукаў. Як ішло, так адбылося. […]...
- Поле дзікае Поле дзікае. п. данской зямлі. Поле дзікае, стэп залаты І лісьцё вінаграднаю крышай Дараваны мне лёсам каб жыць, Ці памерці […]...
- Талька Талька – слаўная рачушка, Грунт яе пясчаны, Бераг мяккі, як падушка, Дзірваном засланы. Луг квяцісты па узбярэжжы, А трава як […]...
- БАЛАДА ФРАНЦІШКА САВІЧА (1815-1846) Першы снег, як чыстая папера, На якой напішацца крывёй Шкодны верш пра беглага жаўнера, Што далёка ад зямлі сваёй […]...
- Як часта мы, застаюч̀ыся ў адзіноце Як часта мы, застаюч̀ыся ў адзіноце, Той момант ўспамінаем у жыцці, Калі не зналі шлях, якім ісці, Куды падацца, каб […]...
- Сядзіць ля дарогі бяздомны сабака Сядзіць ля дарогі бяздомны сабака… Старым стаў – і выгнаў яго гаспадар. Худы і аблезлы, дварняк-небарака, З надзеяй глядзіць ён […]...
- Прысвячаю Хатынічам Прысвячаю Хатынічам Можа, недзе ёсць вёскі яшчэ прыгажэй, Нам не хопіць жыцця, каб усе абысці. Ды за нашы Хатынічы ўсё […]...
- Стансы для Старога Берасьця А Мой горад сыходзіў паціху ў сюжэты карцін, зьнікаў, як зьнікае вандроўны тэатр-шапіто. З уласнаю сьмерцю застаўся сам насам, адзін […]...
- А можа, там і ёсць той бераг А можа, там і ёсць той бераг, Дзе сонца цмокае рака, Дзе ў туманах сцюдзёна шэрых Бляск аксамітны лазняка? А […]...