Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Званы памяці

Каля дзядулевае хаты
Ёсць агароджаны бугор.
На ім, бы вартавы зацяты,
Нясе свой зорачка дазор.

Гамоніць з ветрам бор сасновы,
Глядзіць ў азораную даль,
А ў сорак першым, тым суровым,
У гэтым месцы быў шпіталь.

Казала нам бабуля Ната,
Што калі войскі адыйшлі,
тут засталіся тры салдаты-
Слабыя дужа ўжо былі.

Іх талакою падымалі,
І ўратаваліся б яны,
Ды ўсё фашысты паламалі-
Ўляцелі ў ранак,”каршуны”…

На ўзорак гэты усіх трох
Пагналі, тораючы ў плечы,
Здалося, увесь свет знямог
Ад жорскасці нечалавечай.

Прашылі кулі цішыню,
Узняўся аблачынкай дым…
Зрабілі крок у вышыню
Міхась, Мікола і Яўхім.

Няспынны боль зямлі маёй
Нясуць жалобаю з вайны
Ў жыццёвай праўдзе векавой
Нязгаснай памяці званы.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Званы памяці - Алена Дзегцярова