Верш Пушчанскі спеў
Налібоцкая пушча, хваёвы лес,
Ты празрысты кляштар карабельных сосен.
Павучок на прадплечча бярозкі ўзлез,
Зачапіўшы за павуцінне восень.
Пералікам песень тваіх бароў
Нам лапоча струмень развітаннем познім.
І далёкі чуецца роў зуброў,
Які мы з сабою напэўна возьмем…
Ты штодня пісала наш дзіўны лёс:
І калісьці тут у тваім бярлогу
Нараджаўся ў люты зімы мароз
Сын мядзвежы, падобна да сына Бога.
А вясною ён да Смаргонскіх груд
Бег спаткаць жыцця маладога волю –
І трапляў у мядзеведніцкі свет пакут,
Каб пад нечы бубен танчыць – ад болю…
Так і кожны, каму Госпад волю даў
Не паспее з бярлога да неба выйсці,
Як патрапіць у яму, ды будзе там
На рашотцы распаленай абяз выйсця.
І як вогнішча стане чырвоніць прут,
Закіпіць яго кроў і журба ашчэрам –
Але што можа ён, нараджоны тут
Меншым, чым мядзведнік ягоны, зверам?..
Налібоцкая пушча! Сцяжына вось
Па якой і нам дападаць да пасткі.
Але ёсць справядлівасць і вера ёсць,
І яшчэ не чуваць апраметнай ляскат.
Ды і што бы там далей не было,
Мы паспелі зведаць дзень сонца летні,
Мы паспелі ўбачыць Хрыста святло –
І не выпаліць гэтага ў нас мядзведнік.
(2 votes, average: 5,00 out of 5)