Верш Прытча пра лёс
Жылі калісьці ў вёсцы тры сястрычкі.
Адна была пустой, гультаяватай,
Другая – нуднай злюкай-істэрычкай,
А трэцяя – прыгожай і рукатай.
Аднойчы ім сустрэлася жанчына
І, Лёсам іх назваўшыся, сказала:
“Ну, вось, вы і на выданні, дзяўчыны!
Пара шукаць вам суджаных настала!”
Яны каня запрэглі, ў брычку ўлезлі,
Паехалі, куды глядзелі вочы…
Па свеце мары сціплыя павезлі-
Каб кожнай адшукаць свой лёс жаночы.
Даехалі да вёскі да бліжэйшай.
А там-каваль прываблівы працуе-
Усіх вакол спрытнейшы, разумнейшы,
За ўсё бярэцца, ўсё рабіць спрабуе.
“Вось – твой жаніх!”,- жанчына абвясціла,
Схіліўшыся да першай маладзіцы,
І на зямлю да шчасцейка ссадзіла,
А іншым загадала не журыцца…
Да вёсачкі наступнай падкацілі,
Спыніліся ля самай лепшай хаты-
І выйшаў да гасцей ганчар-хлапчына-
І добры, і цярплівы, і спагадны.
“Вось-твой!”… І Лёс сярэднюю сястрыцу
Нявестай ганчаровай пакідае,
Каб з трэцяй-прыгажуняй не спазніцца
Туды, дзе яе суджаны чакае…
Ды вось… і ў іх наперадзе ўжо вёска…
А там на ганку хатачкі-крывулі
Ляжыць гаротны п’яніца ў абносках
Ля ног старэнькай, зморанай матулі.
“А гэты – будзе твой…” Па волі Лёсу
Дзяўчына ледзь не ўпала на калены…
Сцякаюць-не спыніць – струменем слёзы:
“За што мне самы горшы, самы дрэнны?
Сястрыцы самых лепшых хлопцаў маюць!
Чаму мне Бог такога не падкіне?
Няўжо няма?”
Лёс ціхенька ўздыхае:
“Знайшлі б… Ды без цябе… вось гэты згіне…”
(1 votes, average: 5,00 out of 5)