Верш Малю цябе, Божа
Як я стамілася, Божа,
хадзіць басымі нагамі
па гэтаму бездарожжу,
між гэтымі галасамі;
жадаць быць акутай лясамі,
развеянай ў полі вятрамі.
І сілы німа, мой божа,
прабіцца праз агароджу.
Халодным каменнем акутая,
схаваная ў шэрых мУрах,
душа мая век пакутуе
у гэтым духоцці тлуму.
Бясконцым аглушана шумам,
у шэрых схаваная думах,
нібыта вакол яе лютая
зіма. Так душа пакутуе.
Яна памірае, мой божа,
ад сонца дурнога цяпла.
Ёй кволай і бездапаможнай
хацелася крыху святла.
На сумную зорку пайшла,
ды толькі вады не знайшла.
Тут смага – напіцца не можа:
яна памірае, мой божа.
Мой божа, трымай маю душу,
дай волю за тымі мурамі,
бо я ўжо трываць тут не мушу,
бо глебы німа пад нагамі.
Бо, скутыя ланцугамі,
пабіты яны камянямі.
І раны гаяцца ня слушна.
Мой божа, трымай маю душу.
А там на пакосе так вольна,
гарэзліва лётаюць птушкі,
і човен калышыцца сонна
на хвалях радзімай рачушкі.
Над ім мітуслівыя мушкі
гуляюць ў свае паскакушкі.
Аблокі – авечая воўна,
паветра ўдыхаецца поўна.
Малю на каленях, мой божа,
забітая бездарожжам,
аб белі авечых аблокаў,
аб каласах і балотах,
аб ліпеньскіх цяжкіх спякотах –
аб волі малю цябе, божа,
каб сбегчы ад гэтых турботаў,
ад гэтага бездарожжа…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)