Верш Абняўшыся, мы маглі ляжаць так да ранку
Абняўшыся, мы маглі ляжаць так да ранку
доўгі час мы нават не займаліся сэксам
аднойчы я працытаваў ёй
аднаго пісьменніка: раней мужчына
размаўляў з жанчынай
хоць яму і хацелася апынуцца
ў яе пад спадніцай
цяпер жа
мужчына лічыць сябе абавязаным
лезьці пад спадніцу
хоць і хочацца
пагаварыць
Ты разумееш
што я хачу сказаць, сказаў я
З табою так лёгка, так проста, сказала яна
У першы дзень аднекуль з’явіўся сабака
кудлаты, падобны да сэнбернара
ён суправаджаў нас да маёй кватэры
я не жартую: ён падняўся
на пяты паверх (я тады жыў на пятым)
і зьбег толькі калі я
адчыніў уваходныя дзьверы
На наступны дзень мы зноў вярталіся са шпацыру
а палове на трэцюю ночы
мы вельмі зьдзівіліся
уявіце сабе, як мы зьдзівіліся
калі нас зноўку
нагнаў сабака
і суправодзіў да дома
ён ціха, нібыта прывід, ішоў побач
мы прачытвалі ў гэтым таемныя знакі
мы адчувалі прысутнасьць Бога
і чагосьці яшчэ
бо ў гэта
цяжка паверыць:
гэта быў другі сабака
Такі дзіўны дзіўны пачатак
такі дзіўны дзіўны
мог бы быць
верш
Але скончылася
ўсё банальна
як заўсёды
скончылася
банальна