Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Зямля ўжо ледзь трывае нас

Зямля ўжо ледзь трывае нас.
Калі ж здараецца з ёй штосьці,
На ўсе пытанні ёсць адказ:
Не ўладары мы тут, а госці.

Хоць чалавек на словах – цар,
А сапраўды – яшчэ нябога –
Нядбайны гора-гаспадар,
Калі судзіць аб гэтым строга.

Бо ўсё забруджвае вакол,
Не разважаючы, знішчае,
Бузіць, сваволіць, бы асёл,
Нібыта розуму не мае.

Змяняе плынь павольных рэк,
Паўсюль асушвае балоты
І год за годам, што ні век,
Стварае новыя турботы.

Шукае Бога ў абразах,
А Духу Боскага не бачыць.
Сапраўдны скарб знішчае ў прах
А з-за фальшыўкі горка плача.

Свае адстойвае правы,
А быць адказным не гатовы.
Не хоча браць да галавы
Старых прароцтваў мудрых словы:

“Нібы вада, пральецца кроў.
Душа зняволіцца за целам.
У свеце знішчыцца любоў.
А сэрца… стане скамянелым.”

Ды толькі Творцу бачна ўсё –
Ён сее буру хмарай грознай:
“Нашто дарыў я ім жыццё?
Ці не забраць, пакуль не позна? “

20.03.2011

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Зямля ўжо ледзь трывае нас - Таццяна Дзям'янава