Верш Бяда, сябры мае! Бяда!
Бяда, сябры мае! Бяда!
Хварэе ўсё: зямля і нетры.
У нас усё брудней вада
І ўсё задушлівей паветра.
Вакол дымліва ад машын,
Ад прамысловых труб заводаў.
Набытку маем на грашы,
А на мільярд гняцем прыроду.
Дзічэе луг, радзее бор
Бяднее глеба паступова.
А чалавек, нібыта мор,
Свет перайначвае нанова.
Ссушае багнішчы балот,
Злівае “хімію” ў крыніцы
І ўсё шукае, абармот,
На чым яшчэ яму нажыцца.
Знішчае рэкі і лясы,
Жывёл і птушак не шкадуе –
Усё цішэй іх галасы
І ўсё радзей іх вуха чуе.
Як церпіць матухна-зямля?
Ці выбачае здзекі дзецям?
Сама ж хварэе спакваля:
То неўраджай, то ліхалецце.
Цунамі, павадкі, дажджы,
Вулканы, ліўні, землятрусы…
Ратуйце, людзі, стан душы –
Каб не стагнаць у горшай скрусе!
У ціхім жаху – ці жыццё?
АЭС: Чарнобыль, Фукусіма…
Але і гэта шчэ не ўсё,
Пакуль гвалтуем свет ранімы.
Ён нас і топіць, і пячэ.
А што наперадзе чакае?
Няўжо не чуеце яшчэ:
Зямля – крычыць! Яна – жывая!
25.03.2011
(1 votes, average: 5,00 out of 5)