Верш Плач Яраслаўны
Вершаваны пераказ
Пачарнела спелае калоссе,
хмары цяжка ходзяць над зямлёй.
У Пуціўлі на сцяне галосіць
Яраслаўна досвітнай парой.
Заламаны ручанькі маланак,
я адна, гаротная, адна.
Палячу зязюляй на паляны –
з мечам меч сустрэліся сцямна.
У журбе схілюся рана-рана
над рачным туманным серабром,
на магутным целе князя раны
абатру бабровым рукавом…
У Пуціўлі плача Яраслаўна
на драўлянай гарадской сцяне:
Буйны вецер, ой, вятрыска слаўны!
Не карай, самотную, мяне.
На Каяле раніцай сівою
ты засеяў стрэламі дзірван.
Князь упаў,
сваіх склікае вояў,
А дружыну, глянь, пасе гругач.
Хіба мала для цябе прасторы?
Распагодзь нябёсны сіні плёс,
надзімай вятрылы шумна
ў моры ды змахні з павей расінкі слёз…
Яраслаўна, тужачы па ладу,
заламала рукі на сцяне:
– Ой, Дняпро Славуціч! Са спагадай,
можа, ты паслухаеш мяне.
Прабівала скалы твая слава
да шатроў паганых палаўчан.
У чаўне люляў ты Святаслава,
пахаваў кабякаўскі калчан.
Я хачу, каб, ласкай змыўшы змору,
дарагога мужа мне прынёс,
бо высока закіпае мора
ад маіх салёна-горкіх слёз…
За крылом жалобным край палынны,
над зарой чырвоная сцяна,
Яраслаўна плача безупынна,
як зязюля, на сцяне адна:
Сонца, сонейка!
Чаму так рана падняло прасветлае чало,
у бязводным стэпе, за курганам,
лукі вояў смагаю звяло?
Заклінаю, валадар адзіны:
як паганец вытапча палі –
і мяне, і князя, і дружыну лепш
на попел полымна спалі!..
(1 votes, average: 5,00 out of 5)