Верш Звярнуцца да сябе

Столькі год я шукаў за мяжою лёс,
Што амаль пазабыў сваю родную мову,
Ноччу рэчкі іскрысты ад зорак плёс,
І ў бярозах гасцінец недалёка ад дому.

Мне б вярнуцца туды, дзе зусім я ня лішні,
Дзе увосень салодка спіць золатам гай,
Дзе дзяўчынкай са смакам саспелае вішні,
Пацалункам туліцца да вуснаў мой край.

Там бы памяць ўстрывожылі іскры,
Над вогнішчам у купалаўскім свяце,
Дзе бы ноччу я з лодкі выйшаў,
На тым беразе малым дзіцяцем.

І пануе ў сэрцы чужая краіна,
Не пакінуўшы месца для роднай старонкі,
А духмяным напоем свае ўспаміны,
П’ю я ноччу ў думках употай ад жонкі.

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Не шкадуйце сябе ад нягод *** Ледзь трымаецца зброя надзей на спавітых пачуцьцямі снах. Колькі з сэрцам разьбітым людзей і з пустымі вачыма? О, жах! […]...

Лядачыя лодкі стаяць ля прычала Лядачыя лодкі стаяць ля прычала, І плюхаюць лёгка струмені вады. Прабач, што ў цішы маё слова гучала, Ніколі я больш […]...

Загаманiлi ў лесе партызаны Загаманiлi ў лесе партызаны На астраўку малым сярод балот Дзед ў кажусе карой падперазаным Трымае тут ў жыццi апошнi фронт […]...

“Іскры Ільіча” У пасцельку легла Ганя. Скончан дзень. Заснуць пара. Ноч у вычварным каптане Ціха крадзецца з двара. I цікуюць зоры з […]...

Бацькоўскай шчодрасці парог Бацькоўскай шчодрасці парог Цяплом у сэрцы адгукнецца. Радзімы кожная з дарог З маёю ані размінецца. І будзе радасным жыццё, Што […]...

Віншавальныя паштоўкі Дарагія Пабрацімы і сястрычкі, Гэта ж мы не бачыліся столькі! Усесаюзнай сталі пераклічкай Нашы віншавальныя паштоўкі. Ёсць дарогі – лёсу […]...

Павага да сябе Павага да сябе Да сябе праявіць бы павагу, Цяжка быць у жыцці, як у мроі. Вельмі часта гублю раўнавагу У […]...

Падманваю сябе Падманваю сябе, свой дзень пусты, – Нібыта міска стравы ў ліхалецце. Пішу не вершы я – пішу лісты, Пяро макнуўшы […]...

Запрашэнне да сябе Даспадобы гэтка справа: частаваць кагосьцi кавай, моучкi слухаць, спачуваць, ды аб нечым разважаць. Ты заужды, прашу мiлосцi, сябра мой, хадзi […]...

Кожны сам за сябе Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба. У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін. У нябёсаў прашу […]...

Хай будзе Хай будзе то, што йдзе само – Няпрошана, нязвана, Што ўследку сьцелецца за мной, Палатнінай саматканай, Ад дум без слоў, […]...

ПАШТОЎКІ З БЕЛАРУСІ І. Сябры, прывітанне з балотнага краю на ўскрайку Еўропы, Дзе столькі дзівосаў, што часам міжволі збіваюся з тропу. Тут прага […]...

Пра сябе Я ніколі не буду лепшая. Я заўсёды буду такая як ёсць, Крыху стомленай, крыху замешканай, крыху дурніцай, Але буду такая […]...

Шлях да сябе Шлях да сябе-па сцяжынках Роду, а іншага-проста няма. Няма ні надзеі, ні сілы ў народа. Ды і самога народа няма. […]...

Вертыкаль жыцця (Другая назва са слоў па вертыкалі) Чаканне здалося нялёгкаю доляй, Чаканне таго, што было ў жыцці. Чаканне людзей са зломленай воляй, Чаканне было, але трэба ісці. […]...

Пачні з сябе самога Жыві сумленна, браце, Не бойся больш нічога. Свабодным нарадзіла Цябе матуля-маці, Пачні з сябе самога – Стань вольным назаўжды! Бягі […]...

Я аддаю сябе журбе Я аддаю сябе журбе Ўсёпаглынальнай, звыклай – цалкам. Каторы раз кажу сабе: “Ўдавілася адным кавалкам”. Ні пракаўтнуць, ні пражаваць, Ні […]...

З адной я вёў сябе як ідыёт З адной я вёў сябе як ідыёт, Другая – мне выносіла мазгі. У трэцяй быў вялізарны жывот, А ў чарцвётай […]...

Я выцісну цябе з сябе Я выцісну цябе з сябе, Як выціскаюць яд змяіны. Не разбудзіўшы напаміны, Ссівеўшы на глухой сяўбе, Стрываю ўсе абразы, кпіны. […]...

Вяртанне самой сябе Вера ў людзей Патухла як свечка Пад гнетам падзей… Забанена вечна Адна ва ўсім свеце Аднолькава смутна І зранку І […]...

О, як шкада сябе бывае О, як шкада сябе бывае, Шкада, шкада, шкада, шкада, Што раптам ты ўсіх забываеш, І над усім – твая бяда. […]...

Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль, Сяліўся пераважна ў палосах адчужэньня, Знарок збаўляўся ад сваіх апошніх сіл І […]...

Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Прыдумаў кожны сам сваё каханне. Адчуўшы шэпту цёмнае дыханне, Бяссонніцу спакушаных вачэй. Страх […]...

Гара Маяк Вужом сцяжына. Зрэдку павароты. Здаецца, на аблокі завядзе. Чаўны здалёк-як скінутыя боты. Вуграмі хвалі б’юцца на вадзе. А вышыня над […]...

Млын МЛЫН Мукою сыплецца Шлях Млечны… І я прыпомніў, як малым Прыехаў з бацькам у Замэчак Дзе ўбачыў, быццам замак, млын. […]...

Што за дзіва?! Што за свята?! Што за дзіва?! Што за свята?! Зоркі сыплюцца з галін – Шчодрым бляскам на багаты Беласнежны палантын! Іскры – злева, […]...

Насуперак усім вятрам Насуперак усім вятрам мы ўпарта выпрастаем крылы і паляцім скрозь горкі дым з драконам палка-маладым у край, дзе злыя кракадзілы […]...

Дзедаў тытунь У час маленства – светлы час! – Бязбожна ўсе так не палілі. Дзяды, выхоўваючы нас, З цыгаркай болей гаманілі. Бывала, […]...

На беразе ракі На беразе ракі І плач, чытач, і смейся, бо краявід такі: адпачывае… смецце на беразе ракі. На лавачку прысела… бляшанка […]...

Фантазія Знову блукаю па вуліцах сініх. Сэрца кудысьці мяне завяло. Шыльда над вокнамі: “Клуб адрынутых”. З вокнаў на снег – скупое […]...

Не сустракацца радасці з журбою Не сустракацца радасці з журбою, Ад дабрыні і песні акрыяць, А мне, мой край, Шчаслівым быць з табою, Свой кожны […]...

Варкута Варкута-ты мясціна-цяжына. 9 месяцаў ў хаце-зіма. Варга-Шор ты халодны, любімы. Хай цябе ня знішчыць та пурга. Поўнач-Край-халадоў і мяцелі. Поўнач-Край-тых […]...

ЗАГАДКА НА ЗМЯРКАННІ Ты велічная будзеш у маўчанні, Прыгожая ад трапяткога слова, Чароўнаю загадкай на змярканні, Калі прымусіш пакахаць нанова Мужчыну, што пагрэбаваў […]...

Вёсачка, вёска Вёсачка, вёска, любы мой кут. Тут нарадзіўся, рос без пакут. Клопат бацькоўскі песціў, сцярог. Век не забыць мне родны парог. […]...

Раяль ля мора У гэтую раніцу позьняе вясны, або раньняга лета, Стаяў раяль на беразе нашага мора. Хвалі тонка лашчылі ногі фартэпіяна, Марская […]...

Размова з адсутнымі Зноў спакою ўсю ноч Няма, Зноў надзея на сон Малая. Зноў, нібы чараўнік Ці маг, Я з адсутнымі Размаўляю. Размаўляю, […]...

Памяць, яна жывая Памяць, яна жывая, гойсае пад рукою, памяць, яна як паля, убітая ў дно супакою – пнецца, дрэмле і енчыць, жыгае, […]...

Незвычайны дамавік (казка) Дома ў адной сялянскай сям’і жыў Дамавік. Вызначаўся ён тым, што быў вельмі дамавітым. Паснуць ноччу гаспадары, дык ён выйдзе […]...

Кармазынам асмужаны Ведаеш добра: ты вельмі прыгожая, вусны твае кармазынам асмужаны. Вочы ненацкам жыццё ўстрывожылі і агарнулі сукрыстасцю кужалю. Чуў ды не […]...

Супраць плыні Як цяжка плывецца супраць… Дык вось ты якая, рашучасць! Галоўнае – толькі рушыць. Вось так! Толькі ўперад! Без лодкі. Ваш […]...