Верш Калхіда В. Мандэльштаму

1.
Сачыла Калхіда калядныя зоры
Вачыма галодных каменных адтулін.
Нібыта цыклопы ў пярэстай прасторы
З дазволу суворага часу паснулі.

Бадзяцца па зорным чужым лабірынце
Мой стомлены дух нечакана паехаў
Туды, дзе мацней арыяднавай ніці,
Камення нязрушнага зычнае рэха,
Дзе вецер салоны бядзе спачувае,
Зямля пад нагамі паэта спявае:
“Каб музыка сэрца твайго не умёрла,
Крычы, не шкадуючы хворае горла…”

І – крыкнуў,
Шалёная воўчая зграя
Жахлівыя іклы свае агаляе…

2.
Крышыцца грыфель, трывае папера,
Крычма крычыць у паэта душа.
Муза-пакутніца моўчкі сыйшла
Каб нарадзіцца у новую эру;
Чуеш, як гучна вібруе струна, –
Гэта ад сну ачуняла яна.

3.
І зноў у срэбры год знікае,
Нібы ў трызненні прамаўляе:
“Краіна, дзе крычыць каменне –
Арменія, Арменія…”

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

А болей не жадаецца кахання А болей не жадаецца кахання. Душа бы зледзянела над стырном. Не мае дзеўка леташніх пытанняў – Чаканне закулілася ў адхон. […]...

Душа паэта Душа паэта Не ў ладах я сама з сабою. Супакоіцца чым – не знаю. Не знаходзіць душа спакою, Я на […]...

Арыёна У астэроідным полі вясталак скрыжаваннямі каменных струн светлавокая лінза металу заплятала кахання канву: Меднакіслае голле слязінак, выкшталцоную квецень вясны. як […]...

Сынам Не ведаў, можа цяпер не ведаю, але адчуваю праўду народа… Крышыцца яна непатрэбнымі ведамі, крышыцца тонкім ледам. Цярушыцца сухім лістоццем, […]...

Цела паэта не вечна Р. Барадуліну Цела паэта не вечна, Толькі душа, неба свет. Круціцца лёс чалавечы У жорнавах гучных планет. Светлыя, хуткія птушкі-гады, […]...

У паэта спыталі У паэта спыталі: “Няўжо кожны раз ты з натхненнем на”ты”? Штось не верыцца ў гэта. І не верце, не трэба, […]...

Як тырчыць! Генадзю Бураўкіну і Людміле Дзіцэвіч Як дастаў мяне рэдактар ушлы! Кажа, што не так мой верш гучць, І усізмы ў […]...

Каляднае Дажджы зімовыя, дажджы калядныя, І лісце чорнае аж да вясны. Ноч сарамлівая, ноч незгасаная, Бярозка мокрая галлём дрыжыць… А там […]...

Паэта аб каханні не змаўкаюць Паэта аб каханні не змаўкаюць з часоў, як свет стаіць. Яно нясе пакуты, здзекі, ды кожны мроіць, сніць і аж […]...

Луг паэта Луг паэта поўны траў. На жалейцы ветрык йграў І аб праўдзе, і аб волі І аб горкай нашай долі… Луг […]...

Кніга Сімяона Кніга Сімяона Памяці выдатнага паэта і асветніка XVII ст. Сімяона Полацкага Клабук, нібы вянок лаўровы, на творцы з яркасцю ракеты. […]...

Балада пра душу паэта На той зямлі, дзе вечна быў няўрод І лютавала злыбедная сіла, Праз сотні згубных і знябытных год Паэтава душа закаласіла. […]...

Не сніцца Парыжу ворыва водар Леаніду Дранько-Майсюку Мая душа не плача, а пяе, бо стомлена не лёсам, а табою. Л. Дранько-Майсюк (“Стомленасць Парыжам”) Твая душа […]...

БАЛАДА ФРАНЦІШКА САВІЧА (1815-1846) Першы снег, як чыстая папера, На якой напішацца крывёй Шкодны верш пра беглага жаўнера, Што далёка ад зямлі сваёй […]...

Не пакрыўдзі паэта! Не пакрыўдзі паэта! Летуценна імгненна Ён прынёс свае вершы На радасць табе! Не пакрыўдзі паэта! Вышклтаўцоўна імаверна Не захоча вас […]...

Муза ў белым халаце Мушу зноў працаваць на старой пасадзе, пешчу зноў загрубелыя рукі я, усміхаецца муза ў белым халаце – лабарантка мая. На […]...

БАЛАДА ПАЭТА Памяцi П. i. Бiтэля Ён жыў прадчуваннем святла, Уласны меў погляд на свет, – Настаўнiк, святар i паэт… А доля […]...

Мне лётчык сказаў Мне лётчык сказаў: навучыся лятаць, І ўжо не лятаць будзе цяжка. Я ведаю: вершы пачаўшы пісаць – Без вершаў жыцця […]...

Сум у рэшаце Сум у рэшаце… ***************************** Я вам нібыта бы чужая, Вы мне таксама не радня. І памяць моўчкі калыхае Мой сум […]...

Здрада Мне снілася, што разам з ім уходзіш, І нечакана сёння ты пайшла. Пакінула ключы пры ўваходзе, А разам з імі […]...

Чарговая гісторыйка неспраўджанага кахання Выпадковых сустрэч проста так Не бывае. На ўсё свае блаты. Сутыкнуў іх сусветны бардак – Двух чужых, усміхнуўшыхся раптам. Яны […]...

Мне ўсе памагаюць Мне ўсе памагаюць, а я не скрываю: няздольны камусь памагаць, паколькі-пастолькі сухая трава я, ці скошаная сенажаць. Папера шамоціць, няроўныя […]...

Забываюся Забываюся родную мову, Нават думаю ўжо па-руску. І душа, што была шырокай, Усё больш становіцца вузкай. Забываюся родную мову І […]...

Казалі мне, што час ідзе Казалі мне, што час ідзе, А я, бы дрэва нерухомае. Мо справа ўся у барадзе, І шчасце наша выпадковае. Ды […]...

Як такое магло са мной стацца? Як такое магло са мной стацца? Павянчаная я з адзінотаю. Сіл не маю я з ёю расстацца: На паперы гучым […]...

Яшчэ раз аб каханьні Яшчэ раз аб каханьні. Такая бывае нястача Як роспач глытаеш набгом, Душа ці сьмяецца, ці плача, Каханьню папаўшы ў палон. […]...

Зямля ўжо ледзь трывае нас Зямля ўжо ледзь трывае нас. Калі ж здараецца з ёй штосьці, На ўсе пытанні ёсць адказ: Не ўладары мы тут, […]...

Пусты касцёл Пусты касцёл. Разбураныя сцены. Вятрыска гойсае па алтары. І ціш вакол… Вакол спакой пякельны, Няма душы на гэтае зямлі. Цвінтар […]...

А што я пажадаць маю? Колькі вякоў у Кітаі Кожны сабе жадае Нарадзіцца і жыць ў Ханчжоу, Харчавацца ў Гуанчжоу, Ажаніцца ў Сучжоу, Паміраць у […]...

Ноч, дождж Наўкол – заплаканая ноч, размытыя дамоў і дрэў абрысы – знаёмае ўсё траціць рысы… А мне… , куды захочаш, кроч. […]...

Трэба пажыць Хопіць мне стрэлаў у спіну, Досыць асечак ужо, Я не ўпаду, не загіну. Стрэльба (іначай – ружжо) Ведае, хто чаго […]...

Як у полі зялёным дубочкі Як у полі зялёным дубочкі Як у полі зялёным дубочкі Падрастаюць – чатыры сыночкі. Хоць сумнення ў душы зерне спее, […]...

КРЫНIЦЫ Назаужды неразрыуна абручаны Са святымі, ляснымі крыніцамі На прыгожай зямлі Навагрудчыны, Дзе пашчасціла мне нарадзіцца! З недрау Маці-Зямлі, па каменьчыках, […]...

Аб рэўнасці Як увосень знікае Маркотнае сонца за свет, То зямля сваё сонца Раўнуе да іншых планет. Сонца дзе прападае Так доўга? […]...

Назвы няма *** Радкі на паперы лягуць слязьмі блакітных літар. Соль іх не кожнаму бачна – папера белая і соль – таксама… Не […]...

Пляткару О, як хочацца вам мяне бачыць вар’ятам – Узялі б па сто грам вы на грудзі свае За маё нездароўе, […]...

Каханню ўсе ўзросты Ля люстэрка дзед Сямён Тупацеў заўзята. Хваляваўся вельмі ён, Бо збіраўся ў сваты. Свае вусы падкруціў, Падміргнуў люстэрку, У кішэню […]...

Кветак больш няма Вы мяне прабачце – кветак больш няма, Скончыліся думкі, скончыліся жарты. За акенцам лета, ува мне – зіма. Больш увагі […]...

Зварот да крытыкаў Дык зразумейце ж вы жыццё паэта! I не шукайце хітрасці ў яго. Яго душа раскрыта перад светам I свеціцца, як […]...

Край Валожынскi наш не багаты – Край Валожынскi наш не багаты – Каб на залежы каменных руд, Слаўны тым, што жыве там заўзяты, Працай рупнаю вечна […]...