Марыя Кобец | Беларуская паэзія

Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове

ПРАБАЧ МЯНЕ, НЕБА, ПРАБАЧ

Дождж насцёбваў, біў у парасон

Самаму светламу пачуццю прысвячаецца

А бэз ужо даўно адцвіў

Па войстрыні брытвы

Горкі зман неспраўджаных жаданняў

Ластаўка, дзіўная птушка!

Навучыцца б мне прачуць

Ну дзе Ты, Бог

Балюча!.. Божа, як балюча!

Мне здаецца – так мала мне трэба

Дождж, не плач!.. Я з табою сумую

Вецер лашчыць зімовую хмарку

Свет падзялiўся надвая

Ты толькі мяне пакліч

Ці ж знаеш ты, як спеліцца радок

…Хопіць! Ужо замнога

Прывыкаю, к табе прывыкаю

Я аддаю сябе журбе

Прывыкаю да болю

Перафарбую у ружовы колер

Мова родная

“…Долю ж мая, долю!”

Табе свой свет я аддаю

У белым ветразі завей

Дазвольце ёй палетуценіць

Заляцела птушачка ў сіло

Крылатым – неба і зеніт

Затрымаўся на дрэўцы лісток

Перапоўнена чаша

Асенні сум

Неабсяжнасць брыдкай адзіноты

Абяссілелі крылы