Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Конь бяжыць

Конь бяжыць. I адкуль ён узяўся такі,
Нібы з казкі дзіцячай, займальнай.
Побач стрэлка чыгункі і стрэлка ракі,
Што канавай блішчыць асушальнай.

Невядома, куды ён па лузе бяжыць,
Непадкуты і неасядланы.
Пад ім сцелюцца травы,
Зямля не дрыжыць.
He бяжыць – а плыве ён, буланы.

Капытамі зямлю не кранае зусім.
Неаб’езджаны, быстры, пудлівы.
Нават ветру ніяк не угнацца за ім:
He ўхапіцца за шорсткую грыву.

Немагчыма яго, маладога, стрымаць,
Над канавай імчыцца да лесу…
I нікога не думае ён абагнаць,
He баіцца адстаць ад прагрэсу.

He адчуў яшчэ дотыку шпор і падкоў,
He стаяў у аглоблях ніколі.
Проста рад ён жыццю і прасторы лугоў,
Раскаванаму бегу і волі.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (3 votes, average: 3,33 out of 5)

Верш Конь бяжыць - Юрась Свiрка