Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш БАЛАДА ВАЛЕНЦІЯ ВАНЬКОВІЧА

(12.05.1800-12.05.1842)

Парыж, як лёд, халодны і чужы.
Ты ўцёк сюды, каб тут памерці з суму,
Каб на тваім, нібыта меч, крыжы
Сядзелі птушкі, як аб волі думы,
Як думы аб Айчыне, дзе вясна
І без цябе ўжо ў лета перальецца…

Зноў прад табой мальберт, нібы сцяна,
Ды за яго схавацца не ўдаецца
Ні ад сябе, ні ад паноў-сяброў,
Якім не ты патрэбен, а партрэты.
І ты малюеш іх ізноў, ізноў
І верыш, што ўсё так– ад Бога гэта…

Вясна ў Парыжы, пад нагамі лёд
І ты ідзеш няспешна па Парыжы
І п’еш святло вакон, як шчасця мёд,
І поўня ў небе, як анёлак рыжы,
Па-над табой, па-над тваім жыццём,
Якое скончыцца ў твой дзень народзін
І свет ахопіцца тваім агнём,
І адлюструецца, нібыта ў лёдзе,
У залатых вачах былых сяброў…

І толькі над табой паэт заплача,
Бо ён, што бачыў ты, таксама бача…

3.10.2007

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш БАЛАДА ВАЛЕНЦІЯ ВАНЬКОВІЧА - Віктар Шніп