Верш Нарадзілася я немаведама дзе
Нарадзілася я немаведама дзе:
ці ў пустой галаве, ці ў глухой баразне…
Мо пад плотам ля Полацкага касцёла,
ці ў чырвоным кутку Наваполацкай школы…
Пражыла ўсё жыццё каля ліпы бліз бору,
у старэнькай хатульцы за высокім заборам.
Там над ліпай вароны кружляюць дарэмна,
выглядае карова з хлява задуменна.
Спачываюць у садзе вужакі як дома,
Але тыя іх звычкі нам добра знаёмы.
Там ніколі агрэст не бывае чырвоным,
бо заўжды абрывалі яго мы залёным.
У хатульцы, скарлючанай раматузам,
са страхой саламянай, глыбока насунутай,
З чапялой каля печы, вуркочучай коткай,
І занадта брахлівай суседскаю цёткай.
На шпацыр котка водзіць кацяткаў на крышу,
А ў клеці вішцаць ашалелыя мышы.
Ганарліва ўзлятае там певень на плот,
І напышліва сочыць, як мыецца кот…
Там дарога вядзе то на бор, то на Кралькі,
Ля дорогі і брэша там Франя-маскалька…
Мо, сабакі ня мае, таму можа й брэша…
Але тое зусім не цікава, нарэшце…
Там шапочуць бярозы над брацкай магілай,
што знаходзіцца проста сярод агароду.
Да шчымлівай тугі ўсё там дорага міла,
і цячэ нетаропка там час, год за годам…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)