Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш КЛЯНОВЫЯ ЗАВЕі

Як сумна, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі так свецяць,
Свецяць зоры,
Калі так зоры зіхацяць.

Пайсці б у ноч,
Пайсці далінай,
Пайсці чорт ведае куды…
Не ўсе пратоптаны пуціны,
Не ўсе стаптаны гарады.

Пайсці, дзе ветры на азёрах
З лістоты выткалі абрус…
Люблю я шыр,
Люблю я поле,
Люблю я маці Беларусь.

Тут кожны куст пяе каханне,
Тут рэчка казкаю журчыць,
Аповесць доўгую змагання
Тут навявае кожны крыж.

Дарогай ў далечы пайду я,
Пайду часамі без дарог
І кожны кусцік расцалую
У растрывожаных палёх.

Калі над цінаю імшараў
Засвішча волат гарадоў,
Я разаб’ю пустую чарку
На полі выпітых гадоў.

Не буду, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі над шляхам будуць зоры
Сталёвай раніцай зіяць.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш КЛЯНОВЫЯ ЗАВЕі - Тодар Кляшторны