Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Зорка набакір

Ні сабе і ня люду,
Зорачка набакір.
Заіскрыцца прэлюдыяй
Мінарэтны кумір.

Ці адумацца пнуцца,
Але справа ці ў тым:
Калі трэба прачнуцца,
Сон – бывае як дым.

І за марай жывою
Стаім пад дажджом.
Пад блакітнай вадою,
Творым картачны дом.

Дожджык мройны, і годзе,
Рассыпае свой град.
І рагочуць ў народзе,
Кожны гэткаму рад.

Дзверы ў картачны домік,
трохкутна пусты,
А на сценках сямёркі,
Дамы, тройкі, тузы.

Буданы, ды з бубновых,
І іншых масцёў,
Для такіх выкшталцоных,
Неразумных гасцёў.

Гэта зорная ночка,
Травеньскіх навальніц,
Усё мне сніцца куточак,
з моцным пахам суніц.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (2 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Зорка набакір - Сяргей Кандзідыч