Верш Не шкадуйце сябе ад нягод
***
Ледзь трымаецца зброя надзей
на спавітых пачуцьцямі снах.
Колькі з сэрцам разьбітым людзей
і з пустымі вачыма? О, жах!
Колькі кропляў патрэбна рацэ,
каб спатоліць смагу журбы?
На пабітай расстаньнем руцэ
пакідаем мы рэшткі сяўбы.
Памяць нібы шызы праклён,
сьлізкі мур і разбураны мост.
На пачатку існуючых дзён
пасьпяшайся да любай наўпрост.
Не шкадуйце сябе ад нягод,
захінаючы твары ў пяску.
Калі будзе апошні твой год
не пасьпее ўжо зьдзейсьніцца цуд.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)Ещё вершы:
- “He шкадуйце, хлопцы, пораху…” He шкадуйце, хлопцы, пораху, куль гарачых і гранатаў. Усе, каму свабода дорага, падымайцеся на ворагаў, на катаў! Пушча змрочная, высокая, […]...
- Прыпыніце час Прыпыніце час: Мне патрэбна выйсці. Колькі ёсць яшчэ нас З прыналежнасцю “чыйсці” Прыпыніце час, Бо няма ўжо моцы: Ён бяжыць […]...
- Павага да сябе Павага да сябе Да сябе праявіць бы павагу, Цяжка быць у жыцці, як у мроі. Вельмі часта гублю раўнавагу У […]...
- Я выцісну цябе з сябе Я выцісну цябе з сябе, Як выціскаюць яд змяіны. Не разбудзіўшы напаміны, Ссівеўшы на глухой сяўбе, Стрываю ўсе абразы, кпіны. […]...
- Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Прыдумаў кожны сам сваё каханне. Адчуўшы шэпту цёмнае дыханне, Бяссонніцу спакушаных вачэй. Страх […]...
- Падманваю сябе Падманваю сябе, свой дзень пусты, – Нібыта міска стравы ў ліхалецце. Пішу не вершы я – пішу лісты, Пяро макнуўшы […]...
- У слова – свая вага У слова – свая вага, Слова – розуму рэха. Слова – мая туга, Слова – мая ўцеха. Можа, нябесную высь, […]...
- Шлях да сябе Шлях да сябе-па сцяжынках Роду, а іншага-проста няма. Няма ні надзеі, ні сілы ў народа. Ды і самога народа няма. […]...
- Мост праз Нёман Мост праз Нёман Ля шашы Ліда – Бярозаўка, за мастом праз Нёман, стаіць помнік у выглядзе жанчыны-маці з забітым юнаком […]...
- Кожны сам за сябе Кожны сам за сябе. Не чытай мае вершы, не трэба. У гадзіну цяжкую я мушу застацца адзін. У нябёсаў прашу […]...
- СПЕЎ РАЗ’ЯТРАНАГА СЭРЦА Мацнейшая за лёс, За смерць і за каханне, Над акіянам слёз Аднойчы ты паўстанеш. Рассеецца імгла, Калі твой гімн зайграе. […]...
- На беразе Сарамліва ў люстэрка ракі ты сама на сябе паглядзела… І каса паслухмяна з рукі Мілавіцай асыпала цела. Покуль сон не […]...
- Запрашэнне да сябе Даспадобы гэтка справа: частаваць кагосьцi кавай, моучкi слухаць, спачуваць, ды аб нечым разважаць. Ты заужды, прашу мiлосцi, сябра мой, хадзi […]...
- О, як шкада сябе бывае О, як шкада сябе бывае, Шкада, шкада, шкада, шкада, Што раптам ты ўсіх забываеш, І над усім – твая бяда. […]...
- Пачні з сябе самога Жыві сумленна, браце, Не бойся больш нічога. Свабодным нарадзіла Цябе матуля-маці, Пачні з сябе самога – Стань вольным назаўжды! Бягі […]...
- Я аддаю сябе журбе Я аддаю сябе журбе Ўсёпаглынальнай, звыклай – цалкам. Каторы раз кажу сабе: “Ўдавілася адным кавалкам”. Ні пракаўтнуць, ні пражаваць, Ні […]...
- З адной я вёў сябе як ідыёт З адной я вёў сябе як ідыёт, Другая – мне выносіла мазгі. У трэцяй быў вялізарны жывот, А ў чарцвётай […]...
- Словы прысягі Абяцаю – праз стому, праз ветры лiхiя Крочыць мужна, жыць чэсна i горда. Свет стары ўжо, i клятвы – старыя, […]...
- Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль Ты кідаўся на вецер, здаваў сябе ва ўтыль, Сяліўся пераважна ў палосах адчужэньня, Знарок збаўляўся ад сваіх апошніх сіл І […]...
- Мірскі замак У КРАІНЕ ЗАМКАЎ – БЕЛАРУСІ, Есць той адзін, к яму я сэрцам рвуся. То МІРСКІ ЗАМАК… Вакол яго паданьні, таямніцы […]...
- Я стаю на скрыжаванні шляхоў Я стаю на скрыжаванні шляхоў, Што вядуць да гарызонтаў жыцця. За спіной маёю вопыт вякоў, А душою прагну я забыцця… […]...
- Цар-дуб З даўнейшых дзён Па нашы дні Сярод палескіх гоняў Стаіць цар-дуб і ў вышыні З аблокамі гамоніць. Відзён той дуб […]...
- Вяртанне Булак-Булаховіча Добры дзень у хату Вам, спадары! Прывітанне, дзеўкі! Хлопцы, прывітанне! Мы да Вас наведацца, пагаварыць… Да мінуўшчыны прыйшлі на спатканне. […]...
- Вусны Вусначкі, вусны! Мяне пацалуйце… Вусначкі, вусны, – малінай гараць. Жарсці сваёй для мяне не шкадуйце – Я вас не буду […]...
- Знемагаю ў чаканні ліста Знемагаю ў чаканні ліста. А ў І-нэце на скрыні паштовай Анічога – ні знака, ні слова – Беспрасвецце. Зеро. Пустата. […]...
- Мост МОСТ З дурноты нехта ці са злосці Дзве дошкі вылупіу у мосце І прзвычаіуся народ Браць рэчку гэтую уброд А […]...
- Сьмецце на зямли Золата зляцела, бурштын и медзь. Дрэвы голыя не сьмела калышуцца ледзь-ледзь. Ператварылася каштоўнасьць у сьмецце на зямлі. Часовае значэнне, годнасьць […]...
- Цікавілась лэдзі Цікавілась лэдзі: А ён куды едзе, Ў якую бэрлогу такую Мядзьведзем? Або нат і ў схрон, ебанат, На шмат дзён […]...
- Вяртаньне ВЯРТАНЬНЕ Развітаньне…- звычайная справа! Шмат разоў я ўжо зьведваў яе, Але…смачная матчына страва Штосьці комам у горле стае. За дзьвярыма […]...
- Гудзела, гуло ў маіх вушах Таемныя гукі даносіць мне часам прастора душы. Адкуль яны? Сэрца галосіць, што гіне ад хлусаў іржы? Ці, можа, то хмурныя […]...
- Пра сябе Я ніколі не буду лепшая. Я заўсёды буду такая як ёсць, Крыху стомленай, крыху замешканай, крыху дурніцай, Але буду такая […]...
- Звярнуцца да сябе Столькі год я шукаў за мяжою лёс, Што амаль пазабыў сваю родную мову, Ноччу рэчкі іскрысты ад зорак плёс, І […]...
- АПОШНi ЗДЫМАК У графскiм парку спальваюць лiсцё… Што перажыта – адлятае з дымам. Ды нейкiм неабдымным пачуццём Раблю апошнi чорна-белы здымак. На […]...
- Вяртанне самой сябе Вера ў людзей Патухла як свечка Пад гнетам падзей… Забанена вечна Адна ва ўсім свеце Аднолькава смутна І зранку І […]...
- Ты – хваля майго жыцця Ты – хваля майго жыцця, Ты – дождж майго сэрца старога, Сляпая мая душа І частка цела храмога. Ты – […]...
- Так доўга чалавек глядзеў пад ногі Так доўга чалавек глядзеў пад ногі, Навобмацак шукаючы дарог, Нібы ў пачатку даў сабе зарок Нідзе не спатыкнуцца, покі змога. […]...
- Пстронга Любаваўся табой каля млына. Там мост драўляны звужаў раку, Каб вадапад даваў дрына – Калясу, што малола муку. Целам тарпедападобная, […]...
- Крыўда Крыўда Лявон дзівіўся ўжо даўно: “Чаму так жоначка астыла? Ну нібы тое бервяно, Чаму ў жылах кроў застыла?” Ён галівудзіў […]...
- ЗДАЕЦЦА Здаецца, я ведаю цябе век. Той век, што помню сябе самога. Азярынкі вачэй, з берагамі пушыстых павек. І позірк,– цёплы […]...
- Колькі мар лагодных патанула з дзяцінства Колькі мар лагодных патанула з дзяцінства. Хто паверне надзею маю ў сябе? Хто закрые мне вочы на ашчацінства душ тых, […]...