Верш Скакнуць бы конікам з травы

Ещё вершы:

1. Брату Анатолю Брату Анатолю. Белбога стрэнь ці Чарнабога – Іх праўды, ілжы – не чапай, Нясі прывід жыцьця былога, Ідзі праз сьцюжы […]...
2. Я чую – ты лёгка крочыш уздоўж травы Я чую – ты лёгка крочыш уздоўж травы – Абцасікі стукаюць мерна і манатонна. Я рытм гэты буду памятаць, бо […]...
3. Мудрыў, шукаў чагосьці Мудрыў, шукаў чагосьці, А час адбыў памалу, Як загуляўшы госьця, На новыя пашаны. Мне засталося поле, Жвір колкі, васількі, Дзе […]...
4. Час імкліва бяжыць Час імкліва бяжыць скрозь аблокі, Не спыняючы хваляў жыцьця. Усьміхаецца лёс шэравокі: Памятай таямніцы быцьця. Не забудзь, браце, матчынай мовы, […]...
5. Жыві гады, жыві стагоддзе Жыві гады, жыві стагоддзе, Чакай, шукай і сустракай, Каб дзень праходзячы ніводзін Жыцьцю дарэмным днём не стаў. Жыві гады, жыві […]...
6. Шукае памяць забыцьця Шукае памяць забыцьця, Мінае мноства спраў нябогіх, Жыцьця мінуўшага працяг, Заве на новыя дарогі. Але парванае вяроўкі Вузлом адзіным не […]...
7. Травы і гарбата За Неманам, ў таемнай дзікай пушчы. У лугах, якіх і за жыцце не абыйсці. Збіраю водарам натоленыя травы. І лепш […]...
8. Мокрыя травы Я сумую па радзіме, ІІа яе лугах і нівах, Па трыпутніку, што гладзіў Ногі збітыя мае, Па укропе на гародзе, […]...
9. Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы. I стала маласнежнаю зіма. Здаецца, пацішэлі птушак спевы. Маўчыць зязюля, быццам і няма. Хто вінаваты […]...
10. Палатно Палатно. Як успаміны ніткі вяжуць Жыцьця былога палатно – Хлусьня ўсё: яно ракою, Як не было яго, сплыло. Не важыць […]...
11. Галасы закаханых Вечаровай часiнай, бывала, ты дахаты iдзеш памалу i пачуеш неспадзявана: цiхiм шэптам гучаць ля паркана галасы закаханых. Сам сабе Ўсмiхнешся […]...
12. БАЛАДА ЛУКАША КАЛЮГІ (27.09.1909–5.10.1937) Маладыя гады… Залатыя гады… Але час не святы. Арыштанства, суды. І ты вораг народа, і гэты народ Прад табою […]...
13. Зноў… аб каханьні Зноў… аб каханьні. І цяпер непатрэбны пяшчоты, Бо жыцьця засталося на дых, Бо калядную торбу шчадротаў, Ад каханьня нягожа прасіць […]...
14. Маналёг – Частка І (Быць альбо ня быць) Быць альбо ня быць? Вось у чым пытаньне: А, стрэлы і ўдары лёсу – ці вартыя яны трываньня? Ці мабыць […]...
15. На ростанках Ты скажы мне, цьма глухая: Доўга будзеш ты ляжаць? Доўга будзе думка злая Сэрца жалем калыхаць? Не шумі ты, лес […]...
16. Помнік Магiлы без крыжоў, акопы, Ланцуг траншэй уздоўж лясоў, Не ўсе, прайшоўшы паў-Еўропы, Вярнулiсь цэлымi дамоў. Спяць невядомыя салдаты, Дана найбольшая […]...
17. Спатканьне Прайдуць гады, мінуюць тыднi У жыцьцi сустрэну шмат людзей, Але адзіны вобраз у сэрцы Застанецца сярод падзей… Адзіны ён, бо […]...
18. Цыкл: Максіму Багдановічу Цыкл: Максіму Багдановічу. 1.Сабе. Жыцьцю нябеснаму спакус, Жыцьця зямнога блазны – На сьвеце гэтым сцерагусь, Быць на другі пазваным; Ійсьці, […]...
19. Спяваюць жанчыны Спяваюць жанчыны ў святочна прыбраным пакоі. За вокнамі шэрань, вясковая ціш і спакой. Бялеюць хусцінкі, ківаюць у такт галавою, Пануе […]...
20. Не плачце Не плачце. Надыдзе час – жыцьця іскрынку Дзьвюмя далоньмі не стрымаць, Цела, раўнюсенькай скарынкай, На лаўку прыйдзецца пакласьць, Надыдзе час […]...
21. Мы – пясчынкі “Мы пясчынкі” Мы – пясчынкі ў гэтым свеце І аднойчы, на хвалях сваіх Панясе, загайдае нас вецер Усе далей ад […]...
22. Снежная Каралеўна Зноў расце за сумётам сумёт. Усе дарогі ўжо замяла. У вачах адбіваецца лёд, І ў сэрцы ні кроплі цяпла. Бы […]...
23. Іду па дарозе Іду па дарозе. Слёзы. Замест каменьчыкаў. Нібы крозы Якія сталі вадкімі Згадкамі Пра свет У якім апошні Паэт Напіша Апошні […]...
24. Сьляды Сьляды. А жыцьцё наша не тлум, не скруха, Не ў нябыт яно на злом ідзе, Паглядзі, у’яві сабе, паслухай, Куды, […]...
25. Буся На крыжы твайго цела вяртаюцца з выраю траваквецце і птаства, матылі і грамы. Убачыць цябе ў палёце – атрымаць блаславенне, […]...
26. Начныя вятры Якія над сьветам скуголяць вятры, Якія над сьветам шугаюць вятры!.. Ты чуеш, каханая, іх?.. Я ведаю: чуеш і хочаш акрыць […]...
27. Шчасьлівый пустэльнік пустэчай сваёй Шчасьлівый пустэльнік сваёю пустэчай, Мізэрнай часьцінай дзівос чалавечых, Да сьвету, што долю шукае спрадвечна, Ён носу не кажа ад норы […]...
28. Сэнс жыцьця “Сэнс жыцьця” Ты скажы мне чалавек Для чаго даў бог нам век? Для чаго жыцьце даецца? Не скажу, але здаецца […]...
29. Дагарае вечар Дагарае вечар полымем ружовым, Залатое сонца села за раку. Нейдзе там зязюля ўсе куе бясконца, Бы чыюсці долю, звонкае “ку-ку”. […]...
30. Гартаю дні Гартаю дні – жыцьця старонкі, Не пасьпяваючы разгледзець І расчытаць, і зразумець Абзацаў, сказаў, кропак, словаў… Што скрыта там? Якою […]...
31. Кляштар Да кляштару замкнута брама: “Забараняецца ўваход”. Яна ж дазволу і не брала – размаляваны рот. З пярэдняй кішані дастала ёй […]...
32. Цяжкая наркаманія Жыцьцёвы эпас ў мастацкім стылі, Сюжэт шыкоўны і не банальны. То безумоўна: ты здольны дылер, І падаеш усё парцыяльна. Правал, […]...
33. Спадары! Не чапайце паэтаў Спадары! Не чапайце паэтаў! Не вяртайце ў рэальнасць знянацку! Рыфмаплёцтва – не сродак, не мэта, А як дзіцятку – любая […]...
34. Прайдуць гады Прайдуць гады – лісты пажоўкнуць і насенне, Напэўна, ужо ніколі не ўзрасце, Прайдуць гады – і застануцца цені, Усіх людзей, […]...
35. Птушыны спеў Вастрыня пачуццяў, дзе над полем шчабяталі птушак галасы, ды дарылі песню тую хорам слухачам, навокал што былі. Разумелі песні гэтай […]...
36. ЛЕТНЯЯ НАВАЛЬНIЦА Спачатку пацягне свежым паветрам, Затым захвалюецца жытняе поле. Схаваюць галоўкi спалохана кветкi, Замруць на хвiлiну галасы наваколля. Пярун зазлуецца, пацягне […]...
37. У гасьцях ня быў – то й не зразумееш У гасьцях ня быў – то й не зразумееш. і сэрцам не адчуеш гэты кліч. Сьвятло радзімы позірк твой сагрэе, […]...
38. Чырваніць, чырваніць, чырваніцца рабіна Чырваніць, чырваніць, чырваніцца рабіна, На лясы, на лясы паплыла павуціна. Галасы, галасы – ветравыя спяванкі, Верасы, верасы вераснёвага ранку. Адцвілі, […]...
39. Дарогі Дарогі вы шасейныя, Шчаслівыя дарогі, Істужкамі паслаліся На нашыя разлогі. Праз поле ураджайнае, Тарфяныя балоты, Праз пушчы векавечныя Ляглі вы […]...
40. БАЛАДА КАНДРАТА ШНІПА (1820-1916) …А ты-ляснік і лес-твой панскі дом, Зялёным перапоўнены святлом Шуміць і не дае спакою ўсім Ні чужакам-падпанкам, ні сваім, […]...