Верш Пакаранне Жаны д’Арк

ПАКАРАННЕ ЖАНЫ Д’АРК

Цiха плачуць слязьмi iконы,
Быццам зноў сам кароль палонны…
Архiбiскуп, казаўшы: “Амен!”,
Загадаў пачынаць хрэсны ход,
I ля самых дзвярэй малельнi
Нiцма ўпалi жабрак i кельнiк:
Падымаючы здолу камень,
Крыж на сэрца паклаў народ.

Жана! Што ты? Альбо мне снiцца,
Альбо сэрца цiсне далонь?
Дзеўка брудная весялiцца:
– Дзеву Францыi – на агонь!

Гул жалобны званiц сабора,
Быццам сам Папа Рымскi хворы…
I пяе чорны хор кастратаў
Спадару пра памiн душы,
Нiбы песнi з тае малельнi
Астуджаюць чэрцям патэльнi
Цi ратуюць вязняў з-за кратаў
З дапамогай святой iмшы.

Жана! Што ты? Бо нехта спiцай
Мне з размаху дзiравiць скронь?
Перашэптваюцца чарнiцы:
– Веру Францыi – на агонь!

Неспакойны раскат набата,
Быццам тут сам Хрыстос распяты…
Вецер майскi, як амялушак,
Свiшча над маладой травой.
Па абодва бакi дарогi,
Ланцугом ачапiўшы дрогi,
З прагным вокам галодных птушак
Завiхаецца злы канвой.

Жана! Бач! У ярме дзiвiцца
I ўздыхае маркотны конь.
Нудна цягнецца каляснiца:
– Славу Францыi – на агонь!

Крумкачыная ўецца зграя,
Быццам сёння ўвесь свет пылае…
Хто змагаўся пад Арыфламай,
Той чароўную долю спазнаў!
О, чаму ж на зямлi Iудзеi
Пан Iсус, наша страсць i надзея,
Праганяў срэбралюбцаў з храма,
А драпежнiкаў не прагнаў?

Жана! Бачыш? Паўсюль iмглiца
Засцiлае сабой Гасконь,
Аквiтанiю i сталiцу…
Мо ўсю Францыю – на агонь?!

Крык дзявочы ўзляцеў крэшчэнда
I рассыпаўся ў прах дашчэнту…
Да кастра ва ўбраннi з едвабны
Людзi клалi вязанкi галля,
Бо караць чалавека спаленнем
Толькi ў радасць усiм пакаленням
I таксама палiць прывабна
Запаветы Евангелля.

– Жана! – Ў мёртвых вачах дваiцца
Архiбiскупская фялонь, –
Адпраўляйся жа, д’ябалiца,
На святы, залаты агонь!

Дым смуродны паўзе па плошчы
Абвявае святыя мошчы,
I сцякае з лобнага месца
Вадкай кропляй жалеза акоў.
Толькi вечная горыч расстання
Ды на ростанях тых пахаванне,
Дзе хаваюць няслушных нявестаў,
Вядзьмакоў ды ерэтыкоў…

Жана! Ведай, мая юнiца:
Не схапiць падзяку ў далонь.
Чалавечых страсцей крынiца
Вывяргае адзiн агонь!

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Раманс аб агні Агонь не згасне покі полымя трымціць Альбо калі яго не загасіць гвалтоўна Не сплавіцца, пакуль дашчэнту не згарыць Не знікне, […]...

Не сыходзь Не сыходзь, будзь побач. Усё рушыцца? Ну i хай. Калi ласка, у апошнюю ноч Чалавецтва мне “Good bye” Не скажы, […]...

Хто можа схаваць агонь? Хто можа схаваць агонь, Хто можа спыніць світанне? У заўтра бяжы бягом, – Няма ў лёсу вяртання. Хто можа знішчыць […]...

Жана мая Жана! Жана! Ганец не вярнуўся. І кастрычнік застыў у журбе. І кароль, як кароль, адвярнуўся, І адрокся зусім ад цябе. […]...

Шчаслiвыя хвiлi насталi Шчаслiвыя хвiлi насталi Ў душы запалаў агонь. А помнiш, як мы iх чакалi, Iсцi каб далонь у далонь, Каб сэрцы […]...

Вільня Ажываюць крокі твае у цішы начной, І лятарня кідае сноп промняў залатах, і, здаецца, есць на зямлі толькі мы з […]...

Мы на гады жыццё не лiчым Мы на гады жыццё не лiчым Яны – як колы на вадзе I толькi зморшкi на аблiччы Ты не схаваеш […]...

Лiлеi вёсачак маiх Лiлеi вёсачак маiх Як мне сказаць, якi ваш колер? У лiпнi бачу ўсюды iх I ix люблю за iншых болей […]...

Човен у тумане Хвалі з туману. Бацька Неман. Цішыня. Човен стары, плыве. Рухомы плынню. Адкуль вандруеш ты?. З якога дня? Са Стоўбцаў. Альбо […]...

Ля Вечнага агню 1. Б’ецца, як сэрца, трапеча агонь. Вецер цалуе, хвалюе яго. Гэты вятрыска – дыханне палёў, Што далятае з далёкіх гадоў. […]...

Падары каханне У бязмежным жыцці вірую, У натоўпе чужых людзей. Падары мне ўсешку святую І блакіт незнаёмых вачэйю. Падымі на далонях да […]...

Люба мне, калі ў прыціхлым садзе Люба мне, калі ў прыціхлым садзе ў кронах дрэў не згас яшчэ агонь. Ліст пажоўклы прыляціць і сядзе матыльком на […]...

Ідэал шукаю Ідэал чалавека, а дзе ж ен? Існуе, існаваў альбо не? Светлы розум зямны альбо здзека? У мірны час альбо на […]...

НОВАЕ ЖЫЦЦЁ Цяпер мне студзень поўніць сэрца цеплынёю, Сярод зімы гарыць святы агонь. Бог адарыў дзіця сваёй душою, Прыклаўшы да яго магутную […]...

Калi б усiм вядомы генiй Калi б усiм вядомы генiй Пакiнуў толькi б нам сваё “Я помню чудное мгновенье” Лiчыўся цi б паэтам ён? Калi […]...

Даждлівая восень “Даждлівая восень” Вецер хмары прыціскае Да прамоклае зямлі З неба сее як скрозь сіта Сіратлівыя палі.. Хаты дрэмлюць за пагоркам […]...

Беларускі дом З беларускай старонкi, З розных родных мясцiн Мы не горкаю гронкай Разам тут у жыццi. Тут пад сонцам i поўняй […]...

Рэчка Дудка Мілая рэчка дзяцінства майго, Што ахрысцілі дарожнікі Дудкай, Мне выплываеш праз зараснік год, Граеш, квітнееш у снах незабудкай. Шпарка да […]...

Зноў сумуеш, сябра мілы мой Зноў сумуеш, сябра мілы мой: Вочы апусьціў – і твар журыцца. Кружыць сьвет нясталасьцю сваёй – І няма табе дзе […]...

У эпіцэнтры восені У эпіцэнтры восені, У беразняку Ліст з настылай просіні Злятае на руку. Зялёныя пражылкі, Жаўтлявае крыло, – Адбіўся, пакружыўся, Ды […]...

Смак яблыка Ён трошкі і як лёд, і як агонь, – He толькі вуснаў, і душы патрэба. Узважваю, паклаўшы на далонь, Духмяны […]...

Не наркотык Ты ўзгадаеш мне свой сон, Я адгукнусь гаворкай сціслай. Абпаліш вершам, нібы іскрай, Другім даб’еш наўздагон. Сустрэўшы, не дасі далонь, […]...

Малох Гэта не дождж са стрэх, Гэта – людскія слёзы, Гэта – вялікі грэх Хмарамі між бярозаў. Гэта крыві агонь, Не […]...

Вецер гольле гайдае паволі Вецер гольле гайдае паволі, Раве, стогне, ледзь-ледзь шапаціць, Ці віхуры кідае над полем, Пластык, сьмецьце уздымаючы ўвыш. Альбо моўкне ўраз […]...

Гульня Ранкам неба пацямнела, а днём На дарогу ўпала чорным агнём. Нахіліўся і падняў я агонь, Перакінуў з далані на далонь. […]...

АГНlСТАСЦЬ Хутка, хутка Тут, ля хаты, Вокан i двара Лiсце – жоутыя дукаты – Ператрэ зара… L тады Вогнепаклоннiк Разамкне далонь. […]...

А старая, гляджу, распагніціла печ “А старая, гляджу, распагніціла печ”, Ды паленамі дно аблажыла, Качаргу абхапіла, нібыта той меч! Страхаў, дымам вакол, напусціла. З крыкам: […]...

Мятро Нясецца цягнік. Грукоча на стыках. Чакае нас што там рай альбо пекла. Хістаемся хмурна патупячы вочы. дашчэнту панурыя. і дзень […]...

Бажавоўк Можна забіць, і спапяліць, і прах пусціць на вецер, а потым людзям абвясціць, што ён не варты смецця. Але нябесныя […]...

СОН ДАЎЖЫНЁЮ Ў ЖЫЦЦЁ Усё як быццам i не так, У нейкiм сне я зноў ўбачу – Жалобна клiча чорны грак, Напэўна, гэта нешта […]...

Усе бачылі, як разгараўся агонь Усе бачылі, як разгараўся агонь. Адной дастаткова іскрынкі, Каб пагрэць зледзянелую ўзіму далонь І хлеба пасмажыць скарынку. Усе бачылі, як […]...

Я душу малюю ТЫ малюеш мора, ЁН малюе неба, я душу малюю, тую, што ў святле выгукае чайкай альбо пралятае пугачом вушастым над […]...

Страчаныя ідэалы Мы прыехалі ў горад і сталі Іншымі быццам людзьмі. І народзім такіх, як самі,- Без роду, без веры – Чужымі […]...

Мне да спадобы слова “Незалежнасць” Хто ты такі і дзе твой будзе дом – Усе ў жыцці ад выбару залежыць. Я выбраў у сваім – […]...

Ля вогнішча Дрэвы нерухомыя застылі, Хмурацца нябёсы на лясы. Дзе агонь цыганы распалілі, Раздаюцца смутна галасы: – Я цябе чакала, быццам смерці… […]...

Тры матылькі ля свечкі-сонейка Тры матылькі ля свечкі-сонейка ўначы Спазнаць імкнуліся: “А што гэта – агонь?” Адзін здалечку баязліва пасачыў – І па вяртанні […]...

БАЛАДА МІКОЛЫ КУПРЭЕВА (25.05.1937-20.09.2004) …Імчыць цягнік праз вецер і туман, З асенніх дрэў зрываючы лісцё, Нібы агонь, якога больш няма У сэрцы, што […]...

БАЛАДА СТЭФАНІІ СТАНЮТЫ (13.05.1905-6.11. 2000) Жыццё і сцэна, сцэна і жыццё З’ядналіся, як рэкі ў акіяне, У сэрцы, што праменіць пачуццём Любові да […]...

Замяло снягамі сад Замяло снягамі сад,- Летнія заранкі,- Дзе з узыходам ружы ў рад Ткалі нам світанкі… Ўспамінай свой кожны крок, – Ранішні, […]...

З ЮБiЛЕЕМ (Пяршайскаму народнаму тэатру) Вiншую з важнай датай Майстроў народнай сцэны Пяршайскага тэатра i ўсёй культуры ў цэлым. Спачатку было цяжка, […]...