Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Пра прабачэнне

Таксама ў гота дзве рукі,
і да таго ж адна
толькі палова ад “крукі”.
другая для віна

Дзяржак. А робяць шмат,
не ведаюць пра то.
а ў галаве віруе ад.
похмел, пасля патоп.

Два зернейкі тый стары хрыч
крукамі адлучыў
ад жыццяў, і сабе праз кіч
абраў ён – і наліў –

Адну, дзе незлічона іх, –
хто верыць: Вышні Суд.
Чакае. Вучыцца і сціх.
шмат веры ў паратунак.

Каго ён пасвіў, так кахаў,
і вестачку заслаў,
каго заўчасна ён ствараў,
засланцем застрашаў.

Трашчаць у пекле дроваў воз –
у кожнага ён свой.
баліць з пахмелля ўсё ўсур’ёз,
а можа гэта свёрб.

Ну што ж, ты чару выпіў, до,
магчыма, што ты быў.
я першы, хто цябе забыў.
і не з’язджай з глуздоў.

Застацца ў памяці кагось,
хто верыць, любіць, – так.
дапамагаючы, нябось,
як выйдзеш, – гэта смак.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Пра прабачэнне - Андрусь Сталярык