Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Сто з ста

Куля ў галаве
засела,
яшчэ пасля той
вайны.
Не бачыла
куды
ляцела
і трапіла
у чужыя
сны.

Той год,
тая вечная
доля,
чалавека,
які спіць,
бачыць сны.
Ён страляе,
калі адбіраюць
волю.
Ён ідзе
па зямлі,
да вайны.

І ён гіне
ні вольным,
ні сытым,
чалавекам,
які бачыў
сны.
І ляжыць
на зямлі
ён забітым,
чалавек,
што пайшоў
да вайны.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Сто з ста - Алесь Борскі