Верш Дуб ля Каложы
Стала рыжаю Гародня,
Прачасаў ёй Нёман чуб;
Мо, гуляць пайсьці сягодня,
Прывітаць маўклівы дуб.
Ён расправіў ля Каложы
Так адважна плечы ў шыр,
Што зьдзіўляецца прахожы:
Сапраўды, дуб – багатыр!
Ля яго спынюся часам
Напужаць хлапком варон,
Іх заўсёды чорным пасам
Тут віхорыць легіён.
Ещё вершы:
- Каб не хварэць Хваробы нам даюць асэнсавана, Каб мы падумалі за што. Яны заўсёды нам не пажаданы. А мы жаданае даймо? Чаго мы […]...
- ЖАНЧЫНА Ў ЧОРНЫМ У век вар’яцтва i насiлля (Не важна, колькi панне год!) Жанчына ў чорным – страшны сiмвал Сучаснай драмы i нягод. […]...
- Чалавеку часам балюча Чалавеку часам балюча, чалавека нехта абразіў: кінуў словы, нібы калючкі, і памеркла сонца адразу. Чорным цяжарам крыўды-напасці зло прыціснула лёс […]...
- Я не твой, і ты не мая Мы з табой, сапраўды незнаёмы, Я не твой, і ты не мая, Паміж намі заўсёды зялёны, І бясконцая сэрцаў гульня. […]...
- Цішыня ў вёсцы ранкам Цішыня ў вёсцы ранкам, Брэх сабак за снегам скуты… Брыва хмурыць на світанку, Лес, бязмоўем апрануты. Цяжкім выцягнуўся пасам, Нерухома […]...
- Пчолы і трутні Стаў даводзіць селяніну Нехта нейкі ў чорным: Як павінен быці ўслужным, Згодлівым, пакорным. – Бо і пчолцы, – кажа ў […]...
- Яшчэ пацешыць вока журавель Яшчэ пацешыць вока журавель, Што ля дарогі выструніўся годна. He трэба нам за трыдзевяць зямель, Вада жывая – у старонцы […]...
- З часам цямнее і золата З часам цямнее і золата, Што ўжо казаць пра душу… Толькі, чамусьці, каханьне Набывае сапраўдную вартасьць, Страціўшы першапачатковы бляск… Мякчэюць […]...
- Ня трэба нічога тлумачыць увогуле гаварыць Ня трэба нічога тлумачыць увогуле гаварыць Лепей лічыць варон альбо на вакзале вагоны Сядзець пад замком маўчаньня слухаючы парасоны Песьню […]...
- Плут Той, хто добрым нам падаецца У душы можа проста плут: Апранаецца ў воблік веры І з-за гэтага шмат пакут Вы […]...
- Катам Воблака чорнага дыму уздымаецца воранам чорным. Немцы спалілі хаціну, з радзінай і вобразам родным. Крык не сціхае ў вушах, мальба […]...
- Хмары плаваюць над намі Хмары плаваюць над намі, Зеляніна ўсё радзей. Раз’яднанне, раз’яднанне Дрэў, і птушак, і людзей. Лісця жоўтае кружэнне, Насцярожанасць травы. Адчужэнне, […]...
- Прозалiрыка 1 Адзавецца калі-небудзь шчасце народу Беларусі? Ці на лёсе нашым нам прапасці напісана мусіць? Куды ж ісці нам усім народам, ці […]...
- Прытча У горад ішоў падарожнік аднойчы, Убачыў сівенькага дзеда і збочыў. Пытае ў старога:”А не скажаш мне, дзеду, Ці ў горад […]...
- Мае мары разбіваюцца аб лёд Мае мары разбіваюцца аб лёд. Я не ведаю, што ўперадзе імжыць. Хвалі тыдняў. Дзён – вадаварот. Без пяшчоты сэрца не […]...
- ІV. Байдаркі (з цыклю Менскія санэты) Вясло ўзьнімаю і – стралою арбалета Байдаркі нос ляціць празь віхравы паток, Выявы рэжучы мастоў, дамоў, аблок – Лепш за […]...
- Вас, відаць, не было сапраўды Вас, відаць, не было сапраўды Ля крыніцы, ля вішань, ля студні… Нібы сон, паўтараліся Вы, І балелі-балелі мне грудзі… Вы […]...
- Сонейка і я Сонейка спякотнае – Я тады самотная. Сонейка шчаслівае – Я стала гаварлівая. Сонейка ярчыстае – Я заўсёды чыстая. Сонейка лагоднае […]...
- У дарозе да цябе У дарозе да цябе Жыццё маё праходзіць. У чаканні і мальбе Дзень кожны адыходзіць. У дарозе да цябе Любоў мая […]...
- Чараўнiца А твае вочы – свету таямнiца, Зiрнеш – i зацiхае навальнiца. Ласкавы подых твой i цёплыя праменi. Як ты iдзеш, […]...
- Калыханка для дарослых Як убачыць мяжу паміж сінім і чорным, У час, калі далягляд праглынуў сонца шар? Толькі скончыўся дзень, а такім ілюзорным […]...
- Як жыву, так і пішу Як жыву, так і пішу, Не пішу, дык думаю, Не кранай адно душу, Не трывож бяду маю. Неяк спраўлюся я […]...
- Вёсачка Гэта вёсачка сэрца майго родны кут, Нахлынаюць адна за адною памяці хвалі, Толькі тут, толькі тут, толькі тут, Сапраўды и […]...
- Пральюся рачулкаю я ў тваё сэрца Пральюся рачулкаю я ў тваё сэрца, Сонейкам цёплым спынюся ў душы, Расквечуся ружай ці восеньскім дрэўцам, Воблакам гляну з нябесных […]...
- Схавай сваё цвярдое сэрца Схавай сваё цвярдое сэрца за плоццю тленнай назаўжды. Трымай яго да самай смерці, каб не было нам тут бяды. Сама […]...
- Скрыжаванне са снежнем Скрыжаванне са снежнем – белым крыжам і чорным. Скрыжаванне з самотай – светлым крыжам і цёмным. Скрыжаванне з Радзімай – […]...
- Самы геніяльны Калі патрабуе жыццевая мэта, Калі сярод ночы не хочыцца спаць, Душа ў сумленні жывога паэта Натхненне дае, што патрэбна пісаць. […]...
- САРАМАТНІ́ЦЫ СПАЦЫР Таўтаграма-с Спасаўкай спелай у спальню спаду Самалюбівага сфінкса. Не спадабацца спрасоння суду Соладка – страснаму – свінства. Скіну сукенку і […]...
- Жаданне паэта Жадае маўчання душа, А ранак – у крыку варон, У гудзе машынным шаша, Гучыць дзесьці вальс, нібы сон… Прасцяг – […]...
- Ні табе, ні сабе Ні табе, ні сабе, нікому Я ніякай ня дам парады. Проста – ганьба у горле комам, Ў навакольлі – смурод […]...
- Адвечны замак А замак абароніць ад ярма І вось паўсталі разам проць навалаў Шчытом каменным па-над поймаю ракі Адная круглашчокая, напроць яе […]...
- Што мне трэба? Калі б спыталі, што мне трэба, Не ведала б што адказаць. Мая сапраўдная патрэба Не будзе выпадку чакаць. Сама я […]...
- Перад Часам, нібы перад Богам Перад Часам, нібы перад Богам, Спавядаўся ва ўсім і ні ў чым. Перад Ра, Кукульканам, Сварогам – Перад боствам сваім […]...
- Бывай, дзяўчына Дзяўчына заблукала У чорным страшным лесе, Шчасце там шукала, А дома плачуць дзеці. Яна шукала шчасце Сярод дубоў ды соснаў, […]...
- Дванаццаць Сакральная лічба дванаццаць, Нам чорным адбіткам лягла. Жалобная лічба дванаццаць, Праз кожнага з нас ты прайшла. Дванаццаць сорваных кветак З […]...
- Ціха розум пакутаваў Ціха розум пакутаваў, Сумняваўся ў сне. І трывога паскуда, Пралезла ў мяне. Быццам цуда не будзе, Ды як, тады жыць? […]...
- Чырык! Вясна! Уноч – мароз і абліваха. Удзень – адліга і слата. І ледзяшы сцякаюць з дахаў Вясёлым, дробным тра-та-та. Будзённы дзень […]...
- Асенні баль Апошні баль асеніі… Паўсюды таньчыць лісце, Зняважыўшы прыстойнасць ўсё круціцца шалёна. Стары тужлівы вальс нам вецер зноў насвіствае І кружыць […]...
- Пражываючы дні (Памяці Анатоля Мяснікова) Пражываючы дні паміраючы ўночы па шляхах сваіх крочым мы заўсёды адны За дзвярыма сцяна за акном снежань […]...
- Нашчадку Час мінулы – настаўнік – Слоў Скарынавых магма… Хай чагосьці не стала, Толькі мова не мамант. Хоць, вядома, няпроста Быць […]...