Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Родная

Скаланіцеся, цьмяныя хмары,
Стану пэндзлем па схілах вадзіць,
Каб праменьнем залеяць абшары,
Дзе краіна бялявая сьпіць.

Ты–адная і болей ня трэба,
Я тваімі сьлязьмі агарнусь
Ды з малітвай у сіняе неба
Па ўсьмешкі радныя зьвярнусь.

На ўзгорках пасьпелае нівы
Ўдол схіляю сваю галаву,
Я на сподку з блакітнай палівай
Твае зернейкі ўсё зьберагу.

У званочкавай сьціплай спадніцы
Сілкавала зямлю хараством,
Твае цэрквы, касьцёлы, капліцы
Мне ў маленстве былі малаком.

Для цябе пералівамі грае
На гармоніку дзядзька Дняпро.
Маладая, жывая, сьвятая,
Пра цябе дзьмуе браце Вятро.

Ручаі гаваркія ў Нарач
Матузкамі бягуць спакваля.
Неабсяжная любая далеч,
Бел-чырвоная маці мая.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Родная - Ветразь