Верш Мы забаўляемся гоньдзе начамі ж прам
Бо ж чы стары я тут, Коця гарбаты
О, колькі каханьняў жыве ў нашым целе!
Вы нават не ўлічыце. Бо е й надзеі.
Ось я хацеў бы сустрэць ту шэ кветку ш,
Шо дэсь колыся так з ласкай глядзела.
О, шоўкава плацьце, шо так шалясцела,
Калі я з другою ж ішоў побач неяк.
А ты мне ўсё вершык. А ты мне ўсё ўсмешку сь.
І дзе ш ты падзелася, Анька з журфака?
Бо старасць такая: куды пазіраў я!..
Калі тая краля мяне не й кахала.
Ну, так, сябравала. За носа ж но ножкай.
А я захапіўся грудзінкай маркоты.
І толькі Анютка, танюткая, пудкая,
Быццам хлапчук: а ні грудкі, ні губачак.
Толькі вясельле, як вулей, с тых вуснаў:
А еслі прыеду? Мяне ты патпусціш?
Ну, зараз, напэўна, пусціў бы ій Пеўніка.
Вельмі самотна бо дома зімою.
І наталіў бы ўжо немач цалункамі:
Хай памятае хоць Буцкіля-пуцкіля.
Так бо калісьці апсасваў і Кільку:
Бо, іш, падставіла сонца сяс3чка!
А, ну, калі не збіраеся браці-та,
Вельмі ш прам будзеш с той булкай нахальны.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)