Верш Жонка
Калісьці самаю прыгожай
З усіх дзяўчат яна была,
I ты за ёю асцярожна
Хадзіў па вуліцах сяла.
Здавалася, у цэлым свеце
Такіх яшчэ не сустракаў,
I у пралескавым букеце
Ты ёй запіскі пасылаў.
Чакаў яе і спадзяваўся,
Здалёк у вокны паглядаў,
На роўным месцы спатыкаўся
I песні пра яе складаў.
Спяваў аб харастве дзявочым,
А ў змроку восеньскіх начэй
Табе яе свяцілі вочы,
Што прыгажэй за ўсіх вачэй.
Яна цябе назвала любым,
I у апошні мірны год
Яе ты песціў і галубіў
I піў гарачых вуснаў мёд.
Яна ў паход цябе збірала,
Як толькі грымнула вайна,
Яна касіла, жыта жала,
Лісты табе на фронт пісала,
Табой жыла, цябе чакала,
I дачакалася яна.
Прыйшоў дамоў.
У кожнай хаце
Ты быў для ўсіх жаданы госць –
Знайшоў сяброў, ды толькі страціў
Сваю былую маладосць.
I песень не складаеш болей,
Знаходзіш сотні іншых спраў
I топчаш тыя кветкі ў полі,
Што толькі для яе збіраў.
I у асенні змрочны вечар
Яна дамоў ідзе адна,
Бо ты забыў пра ўсе сустрэчы,
Бо стала жонкаю яна.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)