Верш Каля вогнішча
Над восеньскім полем адзіная зорка
To знікне, то зноў задрыжыць угары.
Павеяла дымам вільготным і горкім
З кастра, што, відаць, дагарэў без пары.
Знаёмыя пахі сатлелай ігліцы
Я прагна ў абветраным полі лаўлю
I мару, – да вогнішча б мне прытуліцца,
Іскрынку б знайсці, – я агонь распалю.
Знайшоў і з-пад прысака выграб жарынку,
Дыханнем яе у далонях сагрэў,
Падкінуў ігліцы, і цераз хвілінку,
Як знічка, агеньчык дрыжаў і гарэў.
Я ўкленчыў прад ім, нібы вогнепаклоннік,
Прасіў не патухнуць, ажыць і гарэць.
Дрыжаў язычок, і зялёненькі конік
Да вогнішча выскачыў лапкі пагрэць.
Агонь зашугаў, затрашчала ламачча,
Гарачыя іскры ляцелі да зор…
У полі асеннім – такая удача –
Знайсці і раскласці з іскрынкі касцёр.
Таму не было мне і ў змроку трывожна,
Хоць нейчыя крокі пачуў за спіной:
Да вогнішча з поля прыйшоў падарожны,
I мы гаварылі на мове адной.
Ігліца трашчала, ламачча гарэла,
Асеннія ветры свісталі ўвушшу.
Мне рукі азяблыя полымя грэла,
А роднае слова сагрэла душу.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)