Верш Двухтысячны год
Гадоў перажытых не сцерці.
Ды новых прыходзіць чарод,
А як бы хацелася, верце,
Сустрэць мне двухтысячны год.
Прыйсці на парадную плошчу
I радасць Камуны адчуць.
Я тым аднагодкам зайздрошчу,
Што да таго дажывуць.
А будуць такія, няйначай,
Нямала магутных у нас –
Я сёння сяброў сваіх бачу,
Што, пэўна, спаткаюць той час.
Даём мы бязлітаснай смерці
Ад нашых варот паварот,
А як бы хацелася, верце,
Сустрэць мне двухтысячны год!
А чым ён цікавіць багата,
Рамантыкай дзіўнай якой –
Скажу вам, не круглаю датай,
А новаю явай сваёй.
Бязмежжа спакойным блакітам
Зялёную кулю спаўе,
Знішчальныя выбухі знікнуць,
Што даўна калечаць яе.
I, як касманаўты сягоння,
Ўсё ўбачаць у тыя часы:
Пабольшае колер чырвоны,
Як колер жыцця і красы.
Спазнаюць маленькія дзеці,
Што здзейсніў працоўны наш век.
Быць можа, на кожнай планеце
Ты будзеш хадзіць, чалавек.
Ды дзе б ні былі, памятайце,
Хто ўвысь пралажыў вам сляды,
Заўсёды пра тых прыгадайце,
Жылі што ў краіне тады.
Калі на аўсянай васьмушцы
Змагаўся народ, працаваў,
Як Ленін ў агні рэвалюцый
Свет новы для нас адкрываў.
Як дужыя ўзводзілі домны,
I вамі жыла галава,
I як чалавецтву нястомна
Праз буры свяціла Масква.
Нашчадкі, вам сёння хачу я
Паведаць хоць некалькі слоў:
Я голас касмічны ваш чую,
Вы вартыя вашых бацькоў!
Хоць часу не зрушыць мне з месца,
Ды думы імкнуцца ў палёт.
Ах, як бы хацелася, верце,
Сустрэць мне двухтысячны год!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)